پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وقتی در آیین زرتشت سخن از روزه می‌شود، موبدان و سخنگویان این آیین در جمع دیگر ادیان و بخصوص مسلمانان بیان می‌دارند که مقوله روزه در آیین زرتشت به مانند دیگر ادیان وجود دارد. جامعه زرتشتیان در توصیف روزه چنین بیان می‌دارند که هر فرد زرتشتی در آیین زرتشت چهار روز هر ماه، باید از خوردن گوشت حیوانات امتناع کند. این روزها در هر ماه عبارتند از روز دوم که به روز وهومن در تقویم زرتشتی نامیده می‌شود. روز دوازدهم که به نام روز ماه هست، روز چهاردهم هر ماه که روز گوش معرفی می شود و آخرین روز، روز بیست و یکم که با نام رام در تقویم زرتشتی مشخص شده است. بنابر باور زرتشتیان این چهار ایزد حامیان چهارپایان هستند و زرتشتیان در این روزها علاوه بر اینکه از گوشت استفاده نمی‌کنند، از ذبح چهارپایان نیز خودداری می‌کنند.
علت این عمل زرتشتیان برطبق گفته خودشان این است که نخوردن گوشت در این چهار روز باعث حفظ بقای حیوانات می شود و برای سلامتی انسان مفید است.[1]  هرچند این علت بطور ناخودآگاه برای هر فردی اتفاق می‌افتد و نیاز به روز خاصی ندارد و هر بشری در طول هر ماه چند روزی را به غذاهایی اختصاص می دهد که در آن گوشت وجود ندارد.
بطور کلی پیروی کردن از این سبک و روش در آیین زرتشت، روشی از نیاکان و سنتی است که بنابر باور زرتشتیان از نیاکانشان باقی مانده است و بنابر نظر نیکنام، انجام عمل نَبُر پیروی از پیمان فردی و اخلاقی است. [2]
اما واقعیت روزه در آیین زرتشت چیزهای دیگری است که برای مسلمانها گاها مخفی می‌ماند. چون روزه در آیین زرتشت و دیگر ادیان من جمله اسلام بسیار متفاوت است. در اسلام روزه یعنی نخوردن و نیاشامیدن در مدتی معلوم که در آیین زرتشت چنین نیست. کتاب مقدس زرتشتیان اوستا مشتمل بر 5 بخش است. آن قسمت که متن احکامی اوستا و زرتشتیان معروف هست، متن وندیداد است، هرچند امروزه دیگر از آن استفاده نمی کنند. زمانی که از موبدان و دیگر افرادی که با زرتشتیان در ارتباط هستند، سوال شود آیا روزه در آیین زرتشت وجود دارد یا نه، در پاسخ بیان می‌کنند که در آیین زرتشت روزه گرفتن و نخوردن آب و غذا بخاطر اینکه باعث سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه می‌شود ناپسند می‌باشد. چون این موارد در آیین زرتشت نکوهیده شده و بی‌کاری و تن پروری بشدت نهی شده‌است و نکته جالب این است که تایید بر این مطلب در وندیداد است که زرتشتیان مثلا امروزه این متن را قبول ندارند. در کتاب وندیداد فرگرد سوم فقره ۳۳ نوشته شده: «… آن کس که سیر غذا می‌خورد، توانایی می‌یابد که نیایش بکند، کشاورزی کند و فرزندان به وجود آورد. جاندار از خوردن زنده می‌ماند و از نخوردن می‌میرد.» [3]
در جای دیگر از این کتاب در مورد روزه بیان می کند که «کسی که روزه بگیرد در آخرت بالاترین کیفر را که در این دنیا مقرر است خواهد دید مانند اینکه اعضا بدن فناپذیر وی با یک کارد فولادین بریده شود.» [4] و موارد دیگری در مورد نهی از روزه در این کتاب وجود دارد. پس در آیین زرتشت آنچه در مورد روزه در ذهن افراد سایر ادیان مد نظر هست وجود ندارد و در آیین زرتشت تنها نخوردن گوشت وجود دارد که نام آنرا نمی‌توان روزه گذاشت.
لازم به ذکر است که زرتشتیان برای تایید مطالب خود در این زمان، از کتابها و متونی که دیگر استفاده نمی‌کنند و جزو متون مقدس خود نمی‌دانند نیز استفاده می کنند در حالی که زمانی که از آنها سوال شود که آیا بطور مثال کتاب وندیداد برای شما هست یا نه، در جواب بیان می کنند که "قوانین وندیداد را نمی توان داد زرتشت یا آموزش های دین زرتشتی دانست".[5]

پی‌نوشت:
[1]. نیکنام، کوروش، نوروز تا نوروز، صفحه 42، سال 1379، انتشارات فروهر
[2]. سایت کوروش نیکنام
[3]. وندیداد،فرگرد 3 بند 33،  ترجمه دارمستتر، ترجمه به فارسی موسی جوان
[4]. همان، فرگرد 4، بند 50
[5]. سایت کوروش نیکنام، مقاله جایگاه وندیداد در فرهنگ وادبیات اوستا