پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ ازجمله اتهاماتی كه پولس و ديگر بزرگان مسيحيت به حضرت عيسی (عليه‌السلام) نسبت داده‌اند اين است كه عيسی (عليه‌السلام) را ملعون خداوند می‌دانند: «مسیح، ما را از لعنت شریعت فدا کرد چون‌که درراه ما لعنت شد، چنانکه مکتوب است ملعون است هرکه بر دار آویخته شود.»[1] و برای سخن خود، به آیه‌ای از تورات استدلال می‌کند كه: «زیرا آنکه بر دار آویخته شود ملعون خدا است تا زمینی را که یهُوَه، خدایت، تو را به ملکیت می‌دهد، نجس نسازی.» [2]
قسيس فندر آلمانی می‌گوید: «مسيح به‌وسیله به دار آويخته شدن، خود را مورد لعنت خدا قرار داد تا آنكه امتش از عذاب خدا رهايی يابند.»[3] معنی گفته پولس و قسيس فندر، اين است كه حضرت عيسی (عليه‌السلام) خود را ملعون و از رحمت الهی به دور داشت، برای آنكه بار تكليف از پيروانش برداشته شود و بدین‌وسیله شريعت عمل نيز نسخ می‌گردد. ازجمله بدعت‌های خطرناك پولس اين است كه عمل به شريعت را حذف كرده است و گفته است كه داشتن ايمان به‌تنهایی برای نجات بشر كافی است و ديگر نيازی به انجام واجبات و ترك كارهای حرام نيست. اين سخنان ضد دين پولس، چندين بار در كتاب مقدس ذکرشده است، مثلاً: «زیرا به ابراهیم و ذریّت او، وعدهای که او وارث جهان خواهد بود، از جهت شریعت داده نشد بلکه از عدالت ایمان؛ زیرا اگر اهل شریعت وارث باشند، ایمان عاطل شد و وعده باطل؛ زیرا که شریعت باعث غضب است، زیرا جایی که شریعت نیست، تجاوز هم نیست؛ و ازاین‌جهت از ایمان شد تا محض فیض باشد تا وعده برای همگی ذریّت استوار شود نه مختصّ به ذریّت شرعی بلکه به ذریّت ایمانی ابراهیم نیز که پدر جمیع ما است.» [4]
سخنان ضد دين پولس را در دو بخش خلاصه می‌کنیم: 1-عيسی (عليه‌السلام) خود را مصلوب و ملعون خداوند قرار داد. 2- مصلوب و ملعون شدن عيسی (عليه‌السلام) باعث شد پيروانش با ترك شريعت و انجام كارهای حرام نيز مسئول و ملعون نباشند!

پی‌نوشت‌:
[1]. غلاطيان 3: 13
[2]. تثنيه 21: 23
[3]. بشارت عهدين، محمد صادقی تهرانی، نشر شكرانه، قم، 1390، ص 64.
[4]. نامه به روميان 4: 13 – 16