پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تبلیغ، اساسی‌ترین شیوه‌ی بهائیان است که در نزد آنان جایگاه والایی دارد. بر اساس تعالیم بهائی، زن و مرد باید در تحصیل فنون تبلیغ، تلاش نموده و همه‌ی همت خود را صرف این کار نمایند.
در متون بهائیت در این‌باره چنین آمده است: «اهم امور، تبلیغ امر الله... تکلیف هر نفسی از احبای الهی این است که شب و روز آرام نگیرد و نفسی بر نیارد جز به فکر نشر نفحات الله».[1]
سیاست‌مداران بهائی دریافتند که بهترین راه برای استفاده از غفلت انسان‌ها و فریفتن آنان، جلوه دادن تعالیمی است که فقط جنبه‌ی شعار دارد و دارای حقیقت بیرونی نیست. این مقصود تنها از راه تبلیغ چهره به چهره حاصل می‌شود. بهائیان در تبلیغ، به دنبال شناخت نقاط ضعف مخاطب خود هستند تا خوراک مسموم فکری خود را در روانش جا دهند: «ببیند و تحقیق کند که نفوس در چه درجه و خطی کار می‌کند، چه افکاری دارند، به چه عقائدی متشبث‌اند، مطابق آن با آن‌ها صحبت کند تا نزدیک شوند و اقبال نمایند».[2]
در همین راستا محافل ملی و لجنه‌های مرکزی را برای ترویج تبلیغ بنا نهادند:[3] «از جمله فرائض اعضای روحانیه، ترویج امر تبلیغ است».[4]
جوانان بهائی موظف به آموختن درس تبلیغ هستند. آن‌ها باید از آغاز سنین رشد، فنون تبلیغی‌ ویژه بهائیت را که آمیزه‌ای از انفاق، پنهان‌کاری، تزویر و خدعه است، یاد بگیرند. مبلغین برای اینکه بتوانند در جذب انسان‌های غافل پیشرفتی حاصل کنند، باید در راه اجرای این وظیفه‌ی خود رنج سفر کشیده و «به اطراف مملکت، بلکه به اطراف عالم سفر نمایند».[5]

پی‌نوشت:

[1]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، بی‌جا: بی‌نا، 128 بدیع، ص 17.
[2]. همان، ص 87.
[3]. همان، ص 127.
[4]. همان، ص 134.
[5]. همان، ص 95.