کتاب‌های اهل سنت از همان صدر اسلام تاکنون مملو از حکایات و احادیثی است که حاوی مسائلی چون توسل، تبرک، نذر و... است. بزرگانی چون سُبکی[2] از منتقدین اولیه‌ی منکران جواز توسل است که تقریباً مورد اطمینان و احترام همه‌ی اهل سنت می‌باشد. او در کتاب «شفاء السقام» خود کاملاً اعتقاداتی چون منع درخواست شفاعت، منع از زیارت و... را رد می‌کند، ضمن این‌که خود را نماینده‌ی اهل سنت و جماعت می‌داند، و از حدود هفت‌صد سال پیش تاکنون کسی از اهل سنت منکر این ادعای ایشان نشده است.
هم‌چنین نبهانی از محدثان بزرگ و متاخر اهل سنت که کتاب‌های متعددی نیز تالیف نموده در یکی از این کتاب‌ها این‌چنین تصریح می‌نماید که مذهب اهل سنت و جماعت این است که توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) چه در زمان حیات و چه پس از آن جایز است و مرگ نمی‌تواند در صحت این مطلب تاثیری داشته باشد. چون ما معتقدیم که تاثیر‌گذار واقعی خداوند است، و پیامبر به خودی خود تاثیری جدای از خواست خداوند ندارد، لذا چه در زمان حیات و چه پس از آن این مساله جایز است. نه‌تنها در مورد پیامبر، بلکه این مساله شامل شهداء و سایر اولیاء الهی نیز می‌شود.[3]
حال که چنین است اگر بزرگان متقدم و متاخر اهل سنت قائلند که مذهب اهل سنت معتقد بر جواز توسل به انبیاء و اولیاء (علیهم‌السلام) است، پس وهابیت به کدام مذهب و آیین معتقد است که منکر این مطالب می‌شود؟

پی‌نوشت:

[1]. تکفیر مسلمین مخالف نظریه علمای اهل سنت.
[2]. سبکی از علمای بزرگ اهل سنت.
[3]. یوسف بن اسماعیل، النبهانی، شواهد الحق فی الاستغاثه بسید الخلق، ص118، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1971م.