پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسیحیان معتقدند که کتاب مقدس سرشار از معارف ناب و غنی بوده و برای هدایت بشر کافی است. به همین خاطر متن کتاب مقدس برای آنان حجیت دارد و تمام فرق مسیحی در ظاهر به آن اعتقاد کامل دارند. حال اینکه این کتاب مسیحیان سرشار از تناقضات واضح بوده و مخاطب خود را علاوه بر اینکه هدایت نمی‌کند، بلکه سرگردان و متحیر او را در مقام عمل و اعتقاد رها می‌کند؛ به‌گونه‌ای که مخاطب مسیحی نمی‌داند باید به کدام کلام مسیح و دیگر بزرگان مسیحیت عمل کرد. یکی از این تناقضات مربوط به گفتار خود مسیح است که در انجیل متی مشهود است.
در انجیل متی از قول عیسی مسیح در مورد دین موسی (علیه‌السلام) و نحوه‌ی نگرش مسیح به شریعت یهود چنین آمده است: «گمان مبرید که آمده‌ام تا تورات یا صُحُف انبیا را باطل سازم. نیامده‌ام تا باطل نمایم، بلکه تا تمام کنم. زیرا هرآینه به شما می‌گویم تا آسمان و زمین زایل نشود، همزه یا نقطه‌ای از تورات هرگز زایل نخواهد شد تا همه واقع شود. پس هر که یکی از این احکام کوچک‌ترین را بشکند و به مردم چنین تعلیم دهد، در ملکوت آسمان کم‌ترین شمرده شود. امّا هر که به عمل آورد و تعلیم نماید، او در ملکوت آسمان بزرگ خوانده خواهد شد؛ زیرا به شما می‌گویم تا عدالت شما بر عدالت کاتبان و فریسیان افزون نشود، به ملکوت آسمان هرگز داخل نخواهید شد.»[1] اعتقاد عیسی مسیح به قرآن و نسبت به شرایع موجود در آن با این عبارات به قدری روشن و واضح است که نیاز به توضیح بیشتر نیست. آیا به‌راستی عیسی مسیح چنین اعتقادی به کتاب مقدس موجود در زمان خود یعنی همان عهد قدیم و شرایع آن داشته است؟
جالب این است که در همین انجیل و در همین بابی که عیسی مسیح خود را ملزم به انجام شرایع یهود دانسته و بدون هیچ کم و کاستی آن را می‌پذیرد، مطالب و احکامی از وی بیان‌شده که به کلی متناقض با عبارتی است که در مورد حجیت عهد قدیم و دین یهودیت بیان داشته است. در ادامه انجیل متی عیسی مسیح در مورد طلاق و سوگند خوردن چنین سخن گفته است: «و گفته‌شده است هر که از زن خود مفارقت جوید، طلاق‌نامه‌ای بدو بدهد. لیکن من به شما می‌گویم، هر کس به غیر علّت زنا، زن خود را از خود جدا کند باعث زنا کردن او می‌باشد و هر که زن مطلقه را نکاح کند، زنا کرده باشد. باز شنیده‌اید که به اولین گفته‌شده است که قسم دروغ مخور، بلکه قسم‌های خود را به خداوند وفا کن، لیکن من به شما می‌گویم، هرگز قسم مخورید.»[2]
عیسی مسیح که شکستن کوچک‌ترین تعالیم و احکام یهود را منع کرده و شکننده‌ی آن را کمترین افراد در ملکوت می‌داند، در این فقره احکام طلاق موجود در یهود را نپذیرفته و آن را منحصر در زنا می‌داند. در بخش دوم همین عبارت عیسی مسیح قسم خوردن را که در قاموس همه‌ی ادیان موردپذیرش است و هم‌اکنون نیز در کشور‌های مسیحی در محکمه‌ها قسم یاد می‌کنند، به کلی ممنوع کرده و از مردم می‌‌خواهد هرگز قسم نخورند.
عیسی مسیح در بخشی دیگر از انجیل متی در مورد حکم حیاتی و اجتماعی قصاص چنین فرموده است: «شنیده‌اید که گفته‌شده است، چشمی به چشمی و دندانی به دندانی؛ لیکن من به شما می‌گویم، با شریر مقاومت مکنید، بلکه هر که به رخساره راست تو طپانچه زند، دیگری را نیز به سوی او بگردان و اگر کسی خواهد با تو دعوا کند و قبای تو را بگیرد، عبای خود را نیز بدو واگذار.»[3] عیسی مسیح در این بخش از گفتارش نیز برخلاف شریعت موسی (علیه‌السلام) که قصاص را امری حیاتی برای سلامت فردی و اجتماعی می‌داند، از مردم خواسته است که در مقابله با ظالم و ستمگران خود را به خواری و ظلم‌پذیری سوق دهد.
اگرچه مسیحیان در مقام عمل به هیچ‌چیزی معتقد نبوده و جز به چند آیین که ‌در بین فرق مسیحی اختلاف زیادی در مورد آن‌ها و نحوه‌ی عمل به آن‌ها وجود دارد، شریعت خاصی ندارند؛ اما این تناقض گفتاری و رفتاری در کلام و عمل عیسی مسیح حکایت از انحراف عظیم در مسیحیت داشته و حجیت ظاهری کتاب مقدس را نیز از بین می‌برد. چگونه ممکن است کتابی مقدس و الهی در یک باب چندین تناقض آشکار داشته باشد؟ آیا عیسی مسیح ثبات شخصیتی نداشته و هرلحظه چیزی می‌گفتند؟ آیا نویسندگان اناجیل افراد مورد اعتمادی نبوده و در نگارش اناجیل این تناقضات را به وجود آوردند؟ و ... راستی جواب مسیحیان به این سؤالات و پرسش‌ها و اشکالات فراوان دیگر چیست؟

پی‌نوشت:
[1]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، متی 5: 17-20.
[2]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، متی 5: 31-34.
[3]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، متی 5: 38-40.