شهاب الدین یحیی سهروردی، عالم دینی و فیلسوف بزرگ ایرانی مسلمان در قرن ششم هجری بود. چند مدتی است که برخی افراد مدعی هستند که او اسلام را رها کرده؛ به دین زرتشتی درآمده بود. حال آنکه هرگز چنین نیست. سهروردی در مشرب فلسفی خود (که به حکمت اشراق مشهور است)، از حکمای فُرس یعنی برخی از حکیمان ایران باستان بهره برد. اما این به معنی گرایش او به دین زرتشتی نیست. او باور داشت که بیشتر پیروان دین زرتشتی، گرفتار کجراهه و گمراهی هستند. چنان که در آثارش آنان را کفرة المجوس یعنی کُفّار مجوسی نامید. او همواره آثار خود را با نام و یاد محمد رسول الله و خاندان ایشان آغاز کرد و محبت ایشان را سرمایه ای گرانبها میدانست. در جای جای آثارش، خوانندگان را به خواندن قرآن دعوت کرده؛ آن را مایه رشد و تعالی انسان می‌نامید و دوری از قرآن را مایه گمراهی و هلاکت می‌‎خواند. عاقبت به دستور صلاح الدین ایوبی که از دشمنان تشیع بود، اعدام شد. چون آنان دریافته بودند که باورهای او، رنگ و بوی تشیع دارد. امام خمینی (ره) نیز در آثارشان از سهروردی به نیکی یاد کردند.