«... كه گفت كه در اسلام دين را با هنر سازگارى نيست؟ برعكس، اين هر دو با يكديگر ملاقات می‌كنند و آن هم در مسجد. خداى اسلام -الله تعالى- نه فقط رحيم و حكيم است‏، بلكه جميل هم هست، و از همين رو ... دوست دار جمال. يك نظر به بعضى مساجد كهن نشان ‏می‌‏دهد كه اين بناهاى با شكوهِ والا كه به پيشگاه خداوند اهداء شده ‏اند، صرف‌نظر از قدس و نزهت معنوى كه دارند، از لحاظ يك مورّخ نيز درخور آنند كه گالری‌ هاى هنر اسلامى تلقى شوند. هنرمندان بى نامِ ناشناس اين مساجد كه تمام هستى خويش را وقف خدمت خداوند كرده بودند، از همان شوق مقدسى گرم بوده‏ اند كه استادان عهد رنسانس را مشتعل ‏می‌داشته است و از اين رو مثل آن‌ها با شوقى تمام می‌كوشيده ‏اند تا بهترين تصورى را كه از زيبایى می‌‏داشته‌‏اند، در طى اين آثار مقدس جلوه و تحقق‏ بخشند. حقيقت آن است كه معماری مسلمان در روزگاران گذشته هر زيبایى را كه در اطراف خويش می‌ديد، اگر آن را در خور عظمت و جلال خدا می‌‏يافت، ‏سعى می‏كرد تا به هنگام فرصت ‏براى آن در مسجد جایى باز كند».

 عبدالحسین زرینکوب، کارنامه اسلام، تهران، انتشارات امیرکبیر، ۱۳۹۱، ص۱۴۴.