در عرفان اسلامی برخلاف تعریف اوشو، مراقبه معنایی عمیق و ژرفی داشته و یکی از لوازم سالک الی‌الله است. امام علی(علیه‌السلام) در تعریف مراقبه می‌فرمایند: «طُوبى لمَن راقَبَ رَبَّهُ، و خافَ ذَنبَهُ؛ خوشا به حال آنکه همیشه خدا را در نظر دارد و از گناه خویش بیمناک است».[1]

پس مراقبه یعنی به یاد خدا بودن در همه احوال و مواظبت بر اعمال خود بودن است. برخلاف دیدگاه اوشو که مراقبه را خالی کردن ذهن و زبان از هر چیزی می‌داند. 

باید گفت: مراقبه‌ای که اوشو مروج آن است، چیزی جز آزادی بی‌حد و مرز و رهایی از هر قید و بند نبوده و نتیجه‌ای جز رقص و پایکوبی به دنبال ندارد. خیلی روشن است که این نوع از مراقبه هیچ سنخیتی با مراقبه دینی و اسلامی ندارد.

پی‌نوشت:
[1]. کتابخانه احادیث شیعه، غررالحكم، 5938.