در عرفان اسلامی برخلاف تعریف اوشو، مراقبه معنایی عمیق و ژرفی داشته و یکی از لوازم سالک الی‌الله است. امام علی(علیه‌السلام) در تعریف مراقبه می‌فرمایند: «طُوبى لمَن راقَبَ رَبَّهُ، و خافَ ذَنبَهُ؛ خوشا به حال آنکه همیشه خدا را در نظر دارد و از گناه خویش بیمناک است».[1]