پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «ساسان حیدری یافته» معروف به «ساسی مانکن» و «آرش لبّاف»، در نوانمای جدید ساسی، با نام «هلو»، در نقش‌های «ساسی کبیر و آرش‌الدین شاه قاجار» ظاهر شده‌اند. در این نماهنگ، چهره مرحوم امیرکبیر و ناصرالدین شاه قاجار، توسط مدیران شبکه رادیو جوان، در قالب طنز به سخره گرفته شد. نکته قابل توجه این نماهنگ، انتشار آن در نزدیکی سالمرگ علی‌محمد شیرازی در 28 شعبان است.

چندی پیش هم، نمایش تئاتر زندگی امیرکبیر، با لحنی کمدی و طنز، به روایت جِنّی به نام «جین» به اجراء درآمد. نمایش کمدی «فین جین»، حتی اگر در راستای تمجید از امیرکبیر باشد، آیا درست است که شهادت این بزرگ‌مرد تاریخ ایران را با زبان طنز و تمسخر بیان کرد. پیش از آن هم، ناصرالدین شاه و قاجاریه، به عنوان سلسله‌ای که بساط خون‌ریزی و بردارکشی بابیت را در کشور جمع کرد و سال‌ها با استعمار جنگید، در سریال‌های جیران، قبله عالم و ... تحقیر یا تخریب شدند.

در واقع، ظرافتِ کار هنری به این است که در دل سرگرمی، بتوان پیام خود را به طور غیرمستقیم، انتقال داد؛ مثلاً در سریالی از شبکه نمایش خانگی، انگیزه عامل ترور ناصرالدین شاه از قتل، دعوا بر سر یک زن و به خاطر هوس‌بازی ناصرالدین شاه معرفی می‌شود.

اما در حالی، از لغزش‌های ناصرالدین شاه نمایش ساخته می‌شود که سخنی از شاعری او، عشق و ارادتش به امام حسین علیه‌السلام، ورود بسیاری از اختراعات، خدمات، ادارات و سازمان‌های دنیای مدرن برای اولین‌بار به ایران و مهم‌تر از همه، مبارزه با جریان داعشی و خون‌ریز بابیت (که دست آخر، نقشه ترور او را هم کشیدند)، گفته نمی‌شود!

با این حال، آیا تنها سرگرم‌سازی، هدف رادیو جوان و برخی تئاترها و سریال‌های نمایش‌های خانگی از شوخی یا تمسخر امیرکبیر و ناصرالدین شاه است؟ آیا انتخاب این کاراکترها و تمرکز بر آن برهه تاریخی، برای ساخت نماهنگ و نمایش و یا تخریب این شخصیت‌ها توسط برخی سریال‌های نمایش خانگی، اتفاقی است؟

به راستی چرا باید هم‌زمان، نماد احیاء و افتخار ملّی ایران (امیرکبیر) و نماد قلع و قمع بابیان داعشی را با مدیریت رسانه‌‎های نظام سلطه، در شبکه‌های اجتماعی به سخره بگیرند؟ شاید تنها پاسخ این پرسش را فرقه بهائیتی می‌داند که برای انتقامِ کینه تاریخی خود، بر آثار هنری به طور مستقیم و غیرمستقیم اثر می‌گذارد.

به اعتراف منابع بهائیت، جریان بابیتی که توسط امیرکبیر و ناصرالدین شاه سرکوب شد، خشونت بی‌حد و حصر خود را با راه‌اندازی سه جنگ داخلی، ترور و ایجاد ناامنی در ایران و عراق نشان داد؛ خشونتی که حتی رهبران بهائی را به اعتراف واداشته است. چنانکه عبدالبهاء گفته است: «در یوم ظهور حضرت (باب) منطوق بیان، ضرب اَعناق (زدن گردن‌ها) و حَرق کُتُب و اوراق (سوزاندن کتاب‌ها و نوشته‌جات) و هدم بقاع (نابودی اماکن) و قتل عام، إلّا مَن آمن و صدق (مگر کسانی که به او ایمان بیاورند و تصدیقش کنند) بود».[1]

ایستادگی امیرکبیر مقابل جریان بابیت، برای جلوگیری از خون‌ریزی و اشغال کشور به دست آن‌ها موجب شد تا بهائیت از این شخصیت برجسته ایرانی، با بدترین القاب یاد کند: «میرزا تقی خان امیرکبیر فرزند مشهدی قربان، آشپز قائم مقام فراهانی بود؛ ... القابش در آثار الهیّه، امیر سفّاک (ستمگر - خون‌ریز)، اتابک سفّاک، تقی سفّاک، و اتابک غدّار است».[2] و یا آنجا که فاضل مازندرانی می‌نویسد: «ميرزا تقی خان و ناصرالدين شاه و سعيدالعلماء بارفروشی، نزد طايفه بابيه در درجه اولی از نفرت و لعن قرار داشته، رجعت اعداء و قاتلين ائمه هُدی به شمار آمدند».[3]

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج2، ص266.
[2]. رياض قديمى، سلطان رسل حضرت رّب اعلى‏، نسخه الکترونیکی، ص36و37.
[3]. فاضل مازندرانی، تاریخ ظهورالحق، نسخه الکترونیکی، ج3، ص212.