پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ رهبران جنبش بابی که چند جنگ داخلی را در ایران به راه انداخته بودند، پس از فرار یا تبعید به عثمانی، فرقه بهائیت را تشکیل دادند. اما جالب است که همان پیشوایان گردن کلفت بهائی، پس از تبعید به عثمانی سر به زیر آورده و حتی جرأت ابراز عقاید خود را نداشتند.

تاریخ بهائیت گواهی می‌دهد که تا پایان دوره عبدالبهاء، بهائیان در فلسطین عقیده خود را کتمان می‌کردند و حتی دومین پیشوای بهائیت تا زمان مرگ، مثل مسلمانان نماز می‌خواند![1] افزون بر تظاهر به مسلمانی، تبلیغ بهائیت هم در خاک عثمانی از سوی پیشوایان بهائیت ممنوع اعلام شده بود.

در کتاب خاطراتی که تشکیلات بهائیت از یک مبلّغ بهائی به چاپ رسانده، آمده که تبلیغ این فرقه توسط پیامبرنمای بهائی در زمان حیات او و حتی پس از مرگش در خاک عثمانی، ممنوع اعلام شده بود: «در ایام جمال مبارک (پیامبرنمای بهائی) در خاک عثمانی، تبلیغ به کلّی ممنوع بود و بعد از صعود مبارک هم حسب الامر (بنابر دستور) مبارک تبلیغ ممنوع بود و کسی تبلیغی نمی‌کرد».[2]

پیشوای بهائیت تبلیغ در خاک عثمانی را با تعابیری دیگر هم، مثل ممنوعیت ذکر بهائیت در سرزمین شام، به بهانه نحس بودن مردمانش اعلام کرده بود: «...ای نبیل بارها امر نمودیم و باز هم می‌گوئیم در بریّه (سرزمین) شام ذکر مالک انام جائز نبوده و نیست چه که اهل آن به غایت (انتها) از شاطی (کرانه) قرب (نزدیکی) بعیدند (دورند) و از رحیق (باده‌ی) عنایت محروم. اَرض آن به غایت مبروک (با برکت) است و خلق آن به غایت منحوس».[3]

اما مشاهده این سیره و سیاست تبلیغی رهبران بهائی و مقایسه آن با عملکرد کنونی سردمداران این فرقه در اصرار به تبلیغ در نواحی عثمانی و شام، چند پرسش را برای مخاطبین آزاداندیش ایجاد می‌کند؛ از جمله:

چرا تبلیغ بهائیت در زمان و پس از مرگ پیامبرنمای بهائیت در عثمانی ممنوع بود؟ اگر علّت ممنوعیت، مخالفت حکومت عثمانی بود که این علّت در ایران پس از انقلاب هم موجود است! پس چرا بهائیت به قانون عثمانی پایبند بود و به قانون ایران پایبند نیست؟

چرا پس از فروپاشی عثمانی، فرقه بهائیت فرمان ممنوعیت تبلیغ در کشورهای تحت سلطه عثمانی را نقض کرد و به تبلیغ و ایجاد تشکیلات در کشورهای ترکیه، اردن، عراق، عربستان و... پرداخت؟ چرا تشکیلات بهائیت از ممنوعیت تبلیغ در عثمانی، تنها به ممنوعیت تبلیغ در اسرائیل پایبند است؟[4]

آنچه روشن است، تشکیلات بهائیت تنها به قوانین رژیم صهیونیستی در ممنوعیت تبلیغ اشغالگران پایبند است و برای تبلیغ در سایر نواحی، نه تنها قانون سایر کشورها، بلکه دستور رهبران خود را هم زیر پا می‌گذارد.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: شوقی افندی، قرن بدیع، انتاریو کانادا: مؤسسه معارف بهائی، ترجمه نصرالله مودت، 149 بدیع، ج 3، ص 318.
[2]. خاطرات شصت روزه لبیب، 1919 م، ص 117.
[3]. فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 5، ص 200.
[4]. نهاد رهبری بهائیت، بیت العدل، بیت العدل پاسخ به نامه‌ی مورخ: 25 ژوئن 1995.