پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ آموزه‌های دینی گویای رابطه بین حجاب و ایمان است؛ از این منظر حجاب و عفاف یکی از شاخص‌ها و معیارهای تشخیص درجه ایمان افراد محسوب می‌شود. این ارتباط را می‌توان از نوع خطاب آیات قرآن پیرامون حجاب فهمید. [1] این آیات از آنجا که خطاب به مؤمنین است، بیانگر این است که از ویژگی‌های افراد مؤمن و جامعه ایمانی توجه به پوشش و حجاب است. علاوه بر ظاهر این آیات، برخی روایات و احادیث نیز بیانگر وجود ارتباط بین ایمان و حجاب است. در حدیثی از حضرت علی (علیه‌السلام) می‌خوانیم: «عَلَیکُم بِالصَّفیق، فَانَّ مَن رَقَّ ثَوبَه رَقَّ دینَه؛ [2] لباس‌های ضخیم (و مناسب) بپوشید؛ زیرا کسی که لباسش نازک (و نامناسب) است دین و ایمانش هم نازک (سطحی) است».

در موضوعات مرتبط دیگر، همانند حیا و عفت هم روایات متعددی آمده است که حیا و عفت را جزئی از ایمان می‌داند. نوع پوشش و چگونگی آن نمایانگر حالات روحی و میزان تقید شخص و پایبندی او به موازین شرعی است. کسی که با آرایش و جلوه‌گری و لباس‌های بدن‌نما، در معرض نامحرم قرار می‌گیرد، خود، قضاوت بینندگان مبنی بر فاصله او از اعتقادات دینی و درجات ایمان را رقم می‌زند. چرا که به تعبیر روایات، ایمان عبارت است از پیمان قلبی، اقرار به زبان و عمل به ارکان [3] بر این اساس هر یک از این شاخص‌ها مورد بی‌توجهی قرار گیرد به همان مقدار از فرهنگ دینی و اخلاقی فاصله پیدا می‌شود.

پی‌نوشت:

[1]. رک: احزاب، آیه ۵۹؛ نور، آیه ۳۱.

[2]. حر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج ۳، ص ۳۵۷.

[3]. علامه مجلسی، بحارالانوار، جلد ۶۶، ص۶۸