پایگاه جامعه فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اشکالاتی که مبشرین مسیحی مطرح می‌کنند، این است که می‌گویند که مسلمانان در حالی با آموزه فدا شدن مسیح بر روی صلیب، برای گناهان بشر مخالفت می‌کنند که شیعیان معتقد به آمرزش گناهان با خون امام حسین(علیه‌السلام) هستند!

در پاسخ می‌توان گفت بین آموزه فدا شدن مسیح بر صلیب و شفاعت گناهکاران به خاطر شهادت امام حسین (علیه‌السلام) تفاوت‌های زیادی وجود دارد و این دو آموزه هیچ شباهتی با یکدیگر ندارند. برای بررسی بیشتر، مباحث ذیل را پی می‌گیریم:

شفاعت و فدا
یکی از اساسی‌ترین عقاید مسیحیت، آموزه «فدا» یعنی نجات بشریت به وسیله مرگ عیسی مسیح است. مسیحیان معتقدند انسان در خلقت اولیه‌اش، پاک و مقدس آفریده شده ولی پس از گناه آدم این پاکی از وی گرفته و طبیعتش بیمار شد. این انسان، توانایی نجات خود را نداشت و در حالت قهر با خدا قرار گرفت. این عوارض مرگبار نه تنها آدم و حوا بلکه دامن تمام نسل بشریت را گرفت، از همین رو، همه نسل بشریت حتی نوزادان یا پیامبران الهی پس از مرگ، به دوزخ می‌افتادند و برای آشتی با خدا و بازگشت طبیعت اولیه از گناه توبه کافی نبود و باید کفاره‌ای داده می‌شد؛ چون انسان سقوط کرده و توان پرداخت کفاره را نداشت. پس خداوند، یگانه فرزند خود، مسیح را که هم ذات خدا بود فرستاد تا در میان بشر زندگی کند و سپس مصلوب شود تا خود را فدای گناهان بشریت بگرداند. بعد از مرگ مسیح، دوستی خدا و بشر حاصل شد و هر کس که به مسیح ایمان بیاورد، گناهانش بخشیده می‌شود.

اما در اسلام آموزه‌ای به نام فدا وجود ندارد و نیاز نیست چیزی به خداوند پرداخت شود تا خداوند از گناهان بشر درگذرد. خداوند با توبه و پشیمانی گناهکار از گناه وی در می‌گذرد؛ اما آموزه‌ای به نام "شفاعت" در اسلام وجود دارد. شفاعت، واسطه شدن یک مخلوق میان خداوند و مخلوق دیگری است برای رساندن خیر یا دفع شر. شفاعت، روزنه‌ای از امید و آرزوست که به روی گنهکاران گشوده شده تا از رحمت الهی ناامید نگردند آیات قرآن حاکی از وجود اصل شفاعت در روز رستاخیز است. حدود سی آیه در قرآن مربوط به شفاعت است و قرآن مجید اصل شفاعت و منوط بودن آن به اذن و رضای خداوند را می‌پذیرد:«و لا يشقعون الا لمن ارتضى[انبیاء / ۲۸]؛ شفاعت نمی‌کنند مگر اینکه خدا راضی باشد.»

بین آموزه فدا و شفاعت، تفاوت‌هایی وجود دارد که عباتند از:

1. از آیات قرآن و سوره نجم آیه 26 استفاده می‌شود که شفاعت منحصر به یک نفر خاصی نیست، بلکه تمامی انبیا و برخی از ملائکه و مومنان می‌توانند شفاعت کنند؛ اما فدا در مسیح است و هیچ کس دیگری این مقام را ندارد.

2. شفاعت روزنه‌ای از امید و آرزوست که آیین اسلام به روی گنهکاران گشوده تا از رحمت الهی ناامید نگردند،(نجم/ ۲۶) اما بسیاری از الهی‌دانان مسیحی فدا را به امید بلکه اطمینان گناهکار به نجات می‌دانند.

3. در آموزه فدا می‌بایست خون بیگناهی به زمین ریخته شود تا انسان‌ها بتوانند نجات یابند. ولی در شفاعت اسلامی این لازمه وجود ندارد؛ از آنجا که شهید به خاطر اینکه جانش را در راه خدا داده، نزد خدا ارج و قربی الهی دارد، خداوند به وی آبرو می‌دهد و اجازه می‌یابد گناهکاران را شفاعت کند. چنانکه در زیارت عاشورا می‌خوانیم:« اللهم ارزقنى شَفَاعَةَ الْحُسَيْن يَومَ الوُرُود؛خدایا شفاعت حسین را روز ورود در صحنه محشر به من روزى کن» و این بدان معنا نیست که برای بخشیده شدن بشریت خداوند نیاز داشت تا خون امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش به زمین ریخته شود؛ بلکه این مقام شفاعت، پاداش و احترامی است که خداوند به خاطر جانفشانی امام حسین (علیه‌السلام) به وی عطا فرموده و از آنجا که امام حسین(علیه‌السلام) تمام وجودش را در راه خدا داد، خداوند به ایشان مقام ویژه‌ای برای شفاعت پیروان عطا فرموده است.

مبتنی بر همین تفاوت‌ها ده‌ها اشکال کتاب مقدسی، کلامی، فلسفی و جامعه شناختی بر آموزه فدا وارد شده است اما آموزه شفاعت این اشکالات وارد نیست.