پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ گفت: در قرآن آیه 34 نساء آمده که زنان را کتک بزنید! این یعنی اسلام حقوق زن را زیر پا گذاشته است! گفتم: قضیه کاملاً بر عکس است. این آیه در مقام دفاع از حقوق زن است.

در اکثر جوامع باستانی، زنان، حیواناتی شرور و از جنس تاریکی شمرده می‌شدند. بسیاری عرب‌ها چنین اعتقادی داشتند. در ایران باستان این‌چنین عقیده‌ای وجود داشت. در باور زرتشتی، زن از نژاد اهریمن (از سَردۀ پتیاره جَهی) خوانده می‌شد.[1]

در قوانین زرتشتی، اگر زن از شوهر نافرمانی می‌کرد، شوهر حق داشت بر بدن زن، داغ بگذارد و او را شکنجه کند؛ اگر زن، سه مرتبه از شوهر نافرمانی می‌کرد، شوهر حق داشت او را به قتل برساند.[2] در چنین موقعیتی که مردان به خود اجازه می‌دادند که هر بلایی بر سر زن بیاورند، قرآن دست مردان را کوتاه کرد و فرمود: "زنی که بد رفتاری می‌کند و آبروی شوهرش را می‌برد و به موعظه و نصیحت گوش نمی‌دهد" را ابتدا با مهربانی موعظه کنید، اگر دست برنداشت، از بستر او دوری کنید (قهر و بی‌توجهی) و اگر باز هم اثر نکرد، آن‌گاه اجازه دارید او را بزنید (قرآن، نساء/34) البته در فقه اهل بیت، این زدن باید به گونه‌ای باشد که موجبِ زخم یا کبودی یا سُرخی بدن نشود که اگر چنین شود، شوهر باید به زن دیه بدهد.[3]
همه کسانی که به این آیه ایراد می‌گیرند، اگر خودشان در چنان موقعیتی قرار بگیرند، رفتاری به مراتب سخت‌تر انجام می‌دهند.

در اینجا ممکن است کسی بپرسد که اگر شوهر، چنین زنی را اگر طلاق بدهد، بهتر از زدن نیست؟
در پاسخ می‌گوییم که طلاق، آخرین مرحله است. قرآن هم توصیه کرده که اگر کسی بخواهد همسرش را طلاق دهد، باید حق و حقوق او را کاملاً مراعات کند و شخصیت زن را خُرد نکند. (سوره بقره/229) ولی طلاق، عواقب سنگینی دارد؛ یعنی اگر بتوان با زدن، زنِ نااهل را سر به راه کرد و بعداً با آشتی و مهربانی، تیرگی را جبران کرد، این بهتر از طلاق است. مثل جراحی، که درد دارد، غم و غصه در آن است؛ اما اگر منجر به درمان شود، بهتر از مرگ است.
تأکید می‌شود که اصل اساسی این است که مردان موظفند با زنان خود، به نیکی رفتار کنند. چنان‌که در قرآن، سوره نساء، آیه 19 آمده: «وَعَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ»

پی‌نوشت:
[1]. فرنبغ دادگی، بُندَهِشن، ترجمه مهرداد بهار، انتشارات توس، تهران ۱۳۸۰، بخش نهم درباره چگونگی زنان، ص83.
[2]. روایت پهلوی (متن فارسی میانه، پهلوی ساسانی)، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، 1367، ص45.
[3]. شیخ مفید، المقنعة، قم: کنگره جهانی شیخ مفید، 1413 ق. ص518.

آلبوم تصاویر: