پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حضرت جواد (عليه‌السلام) نهمين امام از خاندان رسالت است كه حضرت ختمى مرتبت، به فرمان خداوند، امر امامت را به آنان سپرد تا پس از ایشان مسئوليت و راهبرى امت و جامعه را برعهده گيرند؛ همان‌هايى كه قرآن، عصمت‌شان را بيان و روايات متواتر بر امامت‌شان تصريح كرده است.

امام جواد (علیه‌السلام) در سال 203 هجری قمری و در سن هشت سالگی، بعد از شهادت پدر بزرگوارش اين مسئوليت را پذيرفته و عملاً به هدايت و ارشاد مردم پرداخت.

هنگامی‌كه حضرت امام جواد (عليه‌السلام) متولد شد، پدر بزرگوارش فرمود: «خداوند به من فرزندی ارزانی داشت كه شبيه به موسی بن عمران است كه دريا را می‌شكافت (منظور آن است كه دريای علم و دانش را می‌شكافد) و مانند عيسی بن مريم است كه مادرش طاهره و مطهره، آفريده شده بود. همان‌گونه كه به مادر عيسی تهمت زدند، به مادر فرزند من نيز تهمت می‌زنند، با اين‌كه مادرش زن پاک دامنی است. سپس فرمود: هيچ مولودی همانند فرزند من، مايه بركت برای شيعيان نخواهد بود.»[1]

پی‌نوشت:
[1]. مسعودی، علی بن الحسين، اثبات الوصية، ج1، ص218، نشر انصاریان، قم. «هذا المولود الذی لم يولد مولود أعظم علی شيعتنا بركة منه.»