پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دشمنان قسم خورده اهل بیت (علیهم‌السلام) در ایام محرم و عزاداری شبهاتی را در بحث عزاداری و گریه بر سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) از شبكه‌های اجتماعی مطرح می‌كنند؛ ازجمله این شبهات این است که گریه كردن و عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) بدعت و حماقت است.
ابن تیمیه ناصبی می‌نویسد: «از حماقتهای شیعیان برپایی مجلس ماتم و نوحه است بر كسی است كه سالها پیش كشته شده است.»(1)

در مقابل این سخن مغرضانه و بی اساس باید ابتدا گفت:
بدعت یعنی وارد کردن چیزی در دین، پس از پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که از آن نهی شده یا در خصوص آن روایتی نیست و ذیل احکام کلی دینی هم جای نمی‌گیرد.(2)
به‌ عبارت‌ دیگر بدعت‌ آن‌ است‌ که‌ کسی‌ گفتاری‌ یا کرداری‌ در دین‌ وارد کند و در گفتار و کردار خویش‌ به‌ صاحب‌ شریعت‌ و نمونه‌های‌ متقدم‌ و اصول‌ محکم‌ دینی‌ استناد نورزد.(3)

عزاداری و گریه بر سیدالشهداء (علیه‌السلام) نمی‌تواند از مصادیق بدعت باشد؛ زیرا شكی نیست كه برپایی عزاداری و شادی، امری است فطری كه از ابتدا میان تمام ملّتها و اقوام رواج داشته و ادیان الهی نیز بر اصل آن صحه گذاشته‌اند.
همچنین در کتب مختلف اهل سنت روایاتی مبنی بر انجام این عمل توسط شخص نبی (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و صحابه  وجود دارد که همگی نشانگر این است که این ادعای ابن تیمیه یک ادعای مغرضانه و از روی تعصب و دشمنی با اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است.

در صدر اسلام و در زمان حیات رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هنگامی که حمزه فرزند عبدالمطلب، از چهره های برجسته و قهرمان اسلام در نبرد اُحد به شهادت رسید؛ رسول خدا (صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله) بسیار غمگین شد و او را سیدالشهداء نامید و در فراقش گریست.
بنابراین، عكس العمل فرستاده حق و پیامبر بزرگ الهی در مقابل این حادثه دردناك سرمشقی جاودانه برای پیروان او خواهد بود.

ابن اثیر می نویسد: «لما رأی النبی حمزه قتیلا، بكی فلما رای ما مثّل به شهق.(3) پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) چون پیكر خونین حمزه را یافت، گریست و چون از مثله كردن او آگاهی یافت با صدای بلند گریه سر داد.»
حتی در برخی از منابع معتبراهل سنت روایتی آمده است که حتی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از گذشت مدتها از شهادت حمزه، همچنان برای شهادت حمزه گریه می‌کردند:
«رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از كنار خانه‌هایی از أنصار (بنی عبد الأشهل و بنی ظفر) عبور می‌كردند كه صدای بكاء و نوحه بر كشتگان خودشان را شنیدند. چشمان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پر از اشك شد و فرمود: عمویم حمزه گریه كن ندارد و چون سعد بن معاذ و أسید بن حضیر به خانه‌های بنی عبد الأشهل بازگشتند، زنانشان را أمر كردند تا غم و اندوه خود را در سینه‌ها حبس كنند و ابتدا برای عموی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عزاداری كنند.»(5)
از آن به بعد كسانی كه سخن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را شنیده بودند، قبل از گریه بر هر شهیدی، اوّل برای حمزه عزاداری می‌كردند.(6)

پی‌نوشت:
1. ابن تیمیة حرانی، منهاج السنة النبویة فی نقض كلام الشیعة القدریة، ج1، ص52، محقق: محمد رشاد سالم، جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامیة، چاپ اول. «ومن حماقتهم إقامه المأتم .. . سنین عدیده.»
2. طریحی‌، فخرالدین، مجمع‌ البحرین‌، ج۱، ص۱۶۴، به‌ کوشش‌ محمود عادل‌، تهران‌، ۱۴۰۸ق‌/ ۱۳۶۷ش‌.
3. راغب‌ اصفهانی‌، حسین، المفردات‌، ج۱، ص۳۹، به‌ کوشش‌ محمد سیدکیلانی‌، بیروت‌، دارالمعرفه‌.
4. ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابة فی معرفة الصحابة، ج2، ص67، محقق: علی محمد معوض - عادل أحمد عبد الموجود، دار الكتب العلمیة، چاپ اول.
5 . البانی، محمد ناصر الدین، صحیح وضعیف سنن أبی داود، ص2.
6. قرطبی، عبدالله بن محمد بن عبدالبر بن عاصم نمری، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج1، ص374، محقق: علی محمد البجاوی، دار الجیل، بیروت، چاپ اول.