پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابن تيميه حرانی در کتاب منهاج السنه می گويد: «حديث موالات را ترمذی و احمد بن حنبل روايت كرده اند؛ ترمذی در مسند خود از پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) روايت می‌كند كه فرمود (هر كه من مولای اويم، علی مولای اوست) اما زياده بر حديث غدير يعنی اين كلام پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) (خدايا دوست بدار هر كه او را دوست بدارد و دشمن بدار هر كه با او دشمنی كند) بدون ترديد دروغی است كه به پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت داده شده است.»(1)

در پاسخ به این ادعای ابن تیمیه باید بگوییم: بزرگان اهل سنت از جمله جمال الدين عبدالله بن يوسف بن محمد زيلعی و ابن حبان و حاکم نیشابوری و... این حدیث و دعای پایانی آن را صحیح می‌دانند. زیلعی در این خصوص می‌نویسد: «ذكر اين حديث به خاطر دعای پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در مورد علی (علیه‌السلام) است كه فرمود: «اللهم عاد من عاداه ... .»»
زیلعی در ادامه می‌نویسد: من می‌گويم: اين حديث پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از زيد بن أرقم (صحابی)، براء بن عازب (صحابی)، سعد بن أبی وقاص (صحابی)، طلحة بن عبيدالله (صحابی)، أبوسعيد خدری (صحابی) و أبوهريره (صحابی)، أنس بن مالک (صحابی)، ابن عمر (صحابی)، جرير بن عبدالله بجلی (صحابی)، جابر بن عبدالله (صحابی)، حذيفه بن أسيد غفاری (صحابی) و حبشی بن جناده (صحابی) روايت شده است ... و در كتاب الموالات حافظ ابن عقده، جماعت ديگری از صحابه را يافتم كه اين حديث را ابن عقده از آنان نقل کرده است.(2)

همچنین بسياری از علمای طراز اول اهل سنت كه قبل از زمان ابن تيميه می زيستند، حديث غدير را به همراه «اللهم وال من والاه ...» قرن به قرن و سينه به سينه از مشايخ شان نقل و در كتاب های خود منعكس كرده‌اند. ازجمله ابن حبان در کتاب صحیح خود در باب ذكر دعای پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت به كسی كه علی بن أبی طالب (علیه‌السلام) را دوست دارد و نفرين پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در مورد كسی كه با او دشمنی دارد می‎نویسد: «... زيد بن ارقم (صحابی) گفت: رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) فرمودند: (من كنت مولاه فعلی مولاه، اللهم وال من والاه وعاد من عاداه.)»(3)

همچنین حاکم نیشابوری در مورد صحیح بودن این حدیث و دعای پایانی آن در کتاب المستدرک خود می نویسد: «اين حديث طبق شرط بخاری و مسلم (در پذيرش روات) صحيح است ولی در كتابهای خود (صحيح بخاری و صحيح مسلم) آن را ذكر نكرده‌اند، شاهد آن، حديث سلمة بن كهيل از أبوطفيل است كه آن هم طبق شرط بخاری و مسلم صحيح است.»(4)
بنابراین با وجود نقل این روایت از راه‌های گوناگون، سستی سخن ابن تیمیّه که مدعی شده این روایت از جعلیّات است، روشن می‌شود.

پی‌نوشت:
1. منهاج السنة النبوية، أحمد بن عبدالحليم بن تيميه حرانی، ج7، ص319، مؤسسة قرطبة - 1406. «اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالَاهُ، وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ إِلَخْ فَلَا رَيْبَ أَنَّهُ كَذِبٌ.»
2. تخريج الأحاديث والآثار الواقعة فی تفسير الكشاف للزمخشری، جمال الدين عبدالله بن يوسف بن محمد زيلعی، ج2، ص234 الی 244، دار ابن خزيمة، رياض.
3. محمد بن حبان بن أحمد أبوحاتم تميمی بستی، صحيح ابن حبان بترتيب ابن بلبان، ج15، ص375.
4. محمد بن عبدالله أبوعبدالله حاكم نيشابوری، المستدرک علی الصحيحين، ج3، ص118.