پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با پیشرفت حرکت انقلاب و احتمال سرنگونی رژیم پهلوی، تشکیلات بهائیت استراتژی خود برای پیروانش را تشریح کرد. مردادماه سال 57 بود که تشکیلات بهائی با دستور به تقیه، رعایت احتیاط و حمایت و همکاری تام با رژیم پهلوی، استراتژی خود را برای رویارویی با انقلابیون و شرایط خاص اعلام کرد؛ چنان که در بندهایی از پیام تشکیلات بهائیت آمده است: «دستور به رعایت حکمت (تقیه) و احتیاط و همکاری تام با مقامات حکومتی و دولتی آن هم برای بار چندم. تعطیلی ضیافات و اجتماعات پر جمعیت. جلوگیری از حضور نفوس (اشخاص) ناشناس و غریبه. تجهیز و توجیه اماکن امری و مهم بهائی و حراست و حفاظت از این اماکن. تعیین متولی و رابط برای هر محله. جمع آوری اطلاعات لازم. حراست و صیانت از آرشیو ها در محفظه های محکم و مکان های امن. زیارت بیوت مبارکه (خانه پیشوایان بهائیت) تعطیل! حمد و ثنا و دعا و نیایش برای پادشاه ایران به منظور توفیق و استدام حکومت شاه.»[1]

اما علت ترس و تکاپوی تشکیلات بهائیت با جدی شدن احتمال سرنگونی رژیم پهلوی و حمایت همه جانبه از آن چه بوده است؟!

اول: هرچند پس از سرنگونی رژیم پهلوی، بهائیت مدعی ستمدیدگی خود در زمان این رژیم شد،[2] اما در واقع بسیاری از سران کشوری، ارتش، ساواک و دربار بهائی بودند. تشکیلات بهائیت با جمعیت اندک خود بسیاری از ارکان رهبری و مدیریتی کشور را تصاحب کرد و در پس آن با ظلم به توده مردم، به نفع تشکیلات خود عمل می کرد. لذا با وجود آزادی عمل، قدرت اقتصادی و حتی نظامی و اطلاعاتی، ضمن به سایه بردن تحرکات خود، دفاع از رژیم پهلوی را وظیفه اتباعش می دانست.

دوم: تشکیلات بهائی که همواره شعار دوری از سیاست [3] و ممنوعیت جنگ و حمل سلاح سر می داد،[4] نه تنها در دوران پهلوی که بسیاری از ارکان کشوری و لشکری را تصاحب کرده بود، بلکه برای حفظ قدرت سیاسی نظامی خود از هیچ جنایت و کشتاری صرفنظر نمی کرد. چنان که تنها در یک نمونه سه ماه پس از صدور نامه فوق، در سعدی آباد شیراز 22 مسلمان را قتل عام کرد.

سوم: تشکیلات بهائیت که در دوران پهلوی به ترویج سیاست اطاعت از حکومت و سلطه پذیری می پرداخت و همواره مقابل حرکت های آزادی خواهانه مردمی بود، پس از انقلاب اسلامی تغییر رویه داد و نوع مواجهه اش با این مفاهیم دگرگون شد. چرا که با شکل گیری انقلاب اسلامی تشکیلات خائن بهائیت دستش از چپاول کشور کوتاه شد و لذا به یک باره، خود را در جبهه مردم و طرفدار آزادی و عدالت معرفی و به همین بهانه، از هیچ تلاشی برای براندازی جمهوری اسلامی دریغ نکرد.[5]

چهارم: تشکیلات بهائیت با هدف کتمان ستم هایش به مردم ایران در دوران پهلوی، خود را سیاست گریز و سازشش با رژیم قبل را به بهانه حکم پیشوایان خود بر اطاعت از حکومت معرفی می کرد. با این حال، چرا بلافاصله پس از شکل گیری انقلاب اسلامی (با غیرقانونی اعلام شدن تشکیلاتش در ایران) دست از فعالیت های مخربش بر نداشت؟!

پی‌نوشت:
[1]. پیام محافل تشکیلات بهائی، مردادماه سال 1357.
[2]. روزشمار جریان بابیت و بهائیت، ماهنامه‌ی زمانه، شماره‌ی 61، مهر 1386، ص 15.
[3]. ر.ک: اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، صص 336-335.
[4]. همان، ص 270.
[5]. به عنوان نمونه، بنگرید به مقاله: عناصر بهائی لیدرهای اغتشاشات، در برخی مناطق کشور