پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پس از ییروزی انقلاب اسلامی، فرقه‌ی بهائیت تا سال 1362، هم‌چنان به طور مخفیانه، به فعالیت‌های تشکیلاتی خود ادامه می‌دادند تا اینکه در این سال، دادستان کلّ کشور با انتشار نامه‌ای رسمی، هرگونه فعالیت بهائیت در ایران را ممنوع اعلام کرد.
به دنبال این موضوع، محفل روحانی بهائیان ایران، با انتشار نامه‌ای هشت صفحه‌ای به یک تغییر کاملاً تاکتیکی دست زد. مهمّ‌ترین مسائلی که در این نامه به چشم می‌خورد عبارتند از:
1. بهائیان را صرفاً به دلیل اعتقاداتشان بازداشت کرده‌اند. 2. بهائیان در ایران مظلوم هستند. 3. بهائیان در سیاست دخالت نمی‌کنند و جاسوسی جزئی از سیاست است. 4. ما فعلاً دست از فعالیّت می‌کشیم تا حکومت اسلامی بعدها به ما خوش‌بین شود...(بهائیت در ایران، ص 317-307)
به راستی که عجیب است! بهائیت با وجود تمامی عملکردهای خائنانه‌اش در عصر پهلوی، تنها پس از گذر پنج سال، خود را مظلوم و مردم را ظالم معرفی می‌کند! انگار که نه انگار آن‌ها قصد داشتند نگذارند کمر مسلمین راست شود (ماهنامه‌ی زمانه، ص 15) و گویی اصلاً شهدای 15 خرداد را اَراذل و اُوباش ننامیده‌اند (نهضت امام خمینی، ج 1، ص 1516) و انگار که نه انگار... .

پی‌نوشت:
زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381.
روزشمار جریان بابیت و بهائیت، ماهنامه‌ی زمانه، شماره‌ی 61، مهر 1386.
حمید روحانی، نهضت امام خمینی، تهران: بی‌نا، چاپ 15، 1381.