پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در قسمت اول ثابت شده است که ادعای وحدت و خلوص نژادی یهود و صهیونیسم در علم بیولوژی بی اساس است؛ زیرا یهودیان از حیث مشخصات فیزیکی و جسمی نظیر قد، وزن، رنگ پوست، شاخص سر و صورت و از حیث تنوع ژن‌ های مکرر در گروه ‌های خونی آن ‌ها، با یکدیگر تفاوت فاحش دارند.

در این قسمت بیان خواهد شد که این ادعای صهیونیست ها که قوم بنی اسرائیل، یهود و صهیونیست ها نژادی واحد، خالص و یک دست دارند و از این حیث با دیگر اقوام و ملت ها متمایزند را اسناد و مدارک تاریخی تأیید نمی‌ کند.

تاریخ، مبنای عینی برای مفهوم نژاد فراهم نمی‌ کند. تبدیل یهودیان به یک نژاد جدا از ملل دیگر در حکم ایجاد اسطوره و افسانه ‌ای است که میان ضد یهودیان و صهیونیست ‌ها مشترک می ‌باشد. ضد یهود و صهیونیسم بر یک اصل مسلّم مبتنی بوده و به نتایج مشابه منتهی می‌ شوند. این اصل مسلّم و مشترک، همان اعتقاد به یک وجود «یهودی» است که تشابه آن با ملل دیگر، خواه از طریق برگزیدگی و خواه از راه طرد و نفی برگزیدگی، امکان ندارد. در واقع هرگز نژاد یهودی، جز در هذیان ‌های هیتلر و صهیونیست ‌ها، وجود نداشته است. در تمام مراحل تاریخ، یهودیان یکی از عناصر ایجاد کننده قبایل بزرگ (و نه نژادها) بوده ‌اند.[1]

لازم به ذکر است که یهودیان قرن بیستم، غالباً از نسل کسانی هستند که بعداً به دین یهود در آمدند و با بنی اسرائیل یا عبری‌ هایی که در فلسطین در زمان حضرت مسیح(علیه‌السلام) و یا قبل از وی زندگی می ‌کردند، پیوند نژادی ندارند. صهیونیست ‌های امروز، اعقاب قوم بنی ‌اسرائیل نیستند. تاریخ‌ نویسان یهودی خود بدین حقیقت معترفند. در ادامه به ذکر چند نمونه می پردازیم.

ژوزف رینَخ، سیاست ‌مدار فرانسوی یهودی ‌الاصل معتقد است که یهودیان امروز به نژادی وابسته نیستند و فقط مقدار خیلی کمی از آن‌ها با فلسطین پیوند دارند: «یهودیانی که اصالتاً به فلسطین وابستگی داشته باشند، اقلیت ناچیزی را تشکیل می ‌دهند. یهودیان همانند مسیحیان و مسلمانان با شوق فراوان دین خود را تبلیغ می ‌کردند. قبل از عصر مسیحیت، یهودیان گروه کثیری از اقوام دیگر، سامی ‌ها (اعراب)، یونانی ‌ها، مصریان و رومی ‌ها را به دین توحیدی موسی درآورده بودند. از آن پس دین یهود در آسیا، سرتاسر شمال آفریقا، ایتالیا، اسپانیا و سرزمین گل[2] رواج یافت. بدون شک همان‌ طور که در کتاب تاریخ گریگوری تور[3] قید شده، رومی‌ ها و گلی ‌های تازه یهود، جوامع یهودی اصیل را تحت ‌الشعاع خود قرار دادند. تعداد زیادی از دین نویهودیان از شبه جزیره ایبری (اسپانیا و پرتغال) بودند که به وسیله فردیناند کاتولیک از اسپانیا اخراج و در سرتاسر ایتالیا، فرانسه و شرق ازمیر پراکنده شدند. اکثریت یهودیان روسی، لهستانی و گل‌ ها از نسل قبیله خزر، قوم تاتار در جنوب روسیه‌ اند که همه به یک بار در زمان شارلمانی[4] به یهودیت گرویدند. بنابراین، صحبت از نژاد یهود یا ناشی از تجاهل است و یا غرض‌ ورزی. نژاد سامی یا عرب وجود داشته ولی هرگز نژادی به نام یهود وجود نداشته است.»[5]

آرتور کستلر یهودی می ‌نویسد: «یهودیان امروز جهان، از تبار خزرانِ بت ‌پرستی هستند که بین قرون هفتم تا دهم میلادی(حدود دویست سال) در مناطقی بین قفقاز و ولگا حکومتی تحت عنوان خزر یا خزران داشته و در ابتدا از آیین شَمنی که نوعی بت ‌پرستی می ‌باشد، پیروی می‌ کرده‌اند، ولی بعدها به دلیل یک سری اهداف و اغراض سیاسی به یهودیت گرویده و پس از انهدام این سلسله، جماعت فوق ‌الذکر به مناطق مختلف جهان و از جمله اروپا کوچ کرده ‌اند.

در دوران شارلمانی، در کرانه ‌های خاوری اروپا در میان قفقاز و ولگا، دولتی یهودی به نام امپراتوری خزر فرمان می ‌راند. این امپراتوری در اوج قدرت خود از قرن هفتم تا دهم میلادی، نقش مهمی در تعیین سرنوشت اروپای قرون وسطایی و در نتیجه اروپای امروز برعهده داشت.

کشور خزران، مردمی از تبار ترکان، موضع استراتژیکی مهمی را در مدخل حیاتی میان دریای سیاه و دریای مازندران اشغال کرده بود و در این جا بود که قدرت‌ های بزرگ شرقی در آن زمان، رو در روی یکدیگر قرار داشتند. کشور خزران به منزله‌ حایلی بود که کشور بیزانس را در برابر هجوم قبایل وحشی صحاری شمال مانند بلغارها، مجارها، پچنک‌ها - و بعدها وایکینگ‌ها و روس‌ها - حفظ می‌ کرد.

شاید در 740م پادشاه با درباریان و امرا، یعنی طبقه حاکم خزران به آیین یهود گرویدند و بدین‌ گونه یهود مذهب رسمی خزرها شد. بی‌شک معاصرین آنان از این ماجرا شگفت‌ زده شده بودند، همچنان که وقتی محققان روزگار ما نیز با این حکایت در منابع عربی، بیزانس، روسی و عبری مواجه شدند، به شگفتی افتادند. یکی از تازه ‌ترین اظهار نظرها را در این باره در اثر دکتر آنتال بارتا، مورخ مارکسیت مجارستانی، می ‌توان یافت. در کتاب او به نام «جامعه مجار در قرون هشتم و نهم» چند فصل به داستان خزران اختصاص داده شده است؛ زیرا در آن روزگاران مجارستان زیر فرمان خزران بود.

آنچه از مجموع اطلاعات، جسته و گریخته به دست می ‌آید این واقعیت است که اکثریت عظیم یهودیانی که در دنیا باقی مانده‌اند، از اروپای شرقی - و بنابراین تقریباً اغلب از تبار خزری - می‌ باشند. اگر چنین باشد، باید گفت که نیاکان این یهودیان، نه اردن و کنعان، بلکه از نواحی ولگا و قفقاز آمده‌ اند، از سرزمین ‌هایی که مهد اقوام آریایی خوانده می‌ شد. پیوند خویشاوندی این یهودیان با قبایل هون و اویغور و مجار بیشتر است تا با ذریه حضرت ابراهیم، اسحاق و یعقوب.[6]

لرد سیدنهام، نماینده مجلس لردان انگلستان درباره دلیل مخالفت بسیاری از یهودیان اصیل و ضد صهیونیست با تشکیل دولت اسرائیل در فلسطین می گوید: «ممکن است ما با آرزوهای معنوی پیروان مذهبی الاهی برای بازگشت به منطقه کوچکی که در آن زمانی برای مدتی محدود حکومت کرده ‌اند، کاملاً موافق باشیم، ولی قبول هرگونه حقی نسبت به سرزمین مقدس برای یهودیان قرن 19 و 20 جداً غیر ممکن است؛ زیرا اکثراً از نسل یهودیانی که در اورشلیم ساکن بوده‌اند، نیستند.[7]

پی نوشت:
[1]. روژه گارودی، ماجرای اسرائیل، صهیونیسم سیاسی، ترجمة منوچهر بیات مختاری، مشهد: آستان قدس رضوی، 1364، ص 58- 59
[2]. منطقه ‌ای در غرب اروپا است که امروزه فرانسه، بلژیک، غرب سوییس و بخش ‌هایی از هلند و آلمان (کرانه غربی رود راین) در آن قرار دارند.
[3]. Grégoire de Tours
[4]. شارلمانی یا کارلوس ماگنوس، اولین امپراتور غرب پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی است.
[5]. هنری کتان، فلسطین و حقوق بین الملل، ترجمه غلامرضا فدایی، تهران: امیرکبیر، 1354، ص 22
[6]. آرتور کستکر، خزران، ترجمه محمد علی موحد، تهران: خوارزمی، 1374، ص 15- 20
[7]. هنری کتان، فلسطین و حقوق بین‌الملل، ص 23