پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در روزهای گذشته رژیم صهیونیستی برای دو برابر کردن جمعیت بلندی‌ های اشغالی جولان، طرحی ۳۱۷ میلیون دلاری برای شهرک سازی در بلندی‌های جولان تصویب کرد. این تلاش و سیاست صهیونیست ها برای اشغال بلندی های جولان و شهرک سازی در آن مسأله ای جدید نیست. این رژیم از حدود 115 سال گذشته تاکنون با حمله و تجاوز به این امر اقدام کرده است.
جولان، فلات‌ نسبتاً مرتفعی‌ با نزدیک به ۱۸۶۰ کیلومتر مربع است که در غرب آن، دریاچه طبريه، مرج الحولا(آبگیر حولا) و دشت الجليل قرار دارد و در شرق آن نیز دشت حاصلخیز حوران و مناطق حاشیه دمشق واقع است. مرز غربی جولان با اسرائیل، به طول ۷۷ کیلومتر است. این مرز در شمال با لبنان به طول ۲۰ کیلومتر، در جنوب با اردن، حدود 14 کیلومتر و در شرق با سوریه، حدود ۸۰ کیلومتر است.[1]
منطقه جولان برای رژیم صهیونیستی دارای ارزش انکارناپذیر بود[2] و به همین خاطر از استعمارگران انگلیسی حاکم و مسلط بر جولان، درخواست کردند جولان را به دولت عبری ضمیمه کند. اولین تلاش ها برای اسکان یهودیان در جولان در سال ۱۸۹۶، توسط ثروتمند یهودی تبار انگلیسی، ادموند روتچیلد آغاز شد. پس از آنکه تلاش وی برای اخذ موافقت حاکمان عثمانی برای ایجاد شهرک های یهودی نشین در جولان با شکست روبرو شد، نسبت به خرید 10000 دونم(دونم= ۱۰۰۰ متر) زمین روستاهای جلین، نبعه و بوسطاس در منطقه حوران[3] از حاکمان انگلیسی اقدام کرد تا ۲۰۰ الی ۳۰۰ خانواده یهودی در آن مقیم شوند؛ ولی مخالفت کاظم پاشا و حمله عشایر منطقه به اولین گروه ۲۵ خانواری و فرار آنها، مانع از آمدن سایرین شد و این طرح شکست خورد. پس از جنگ دوم جهانی، بار دیگر با وساطت شرکت ایکا و موافقت ملک فیصل، یهودیان به منطقه آمدند، ولی در سال ۱۹۶۸ دولت سوریه این دستور را لغو کرد.[4]
دیوید بن گوریون معتقد بود مرزهای دولت رژیم صهیونیستی در جنوب تا صحرای نقب و در شمال از یک سو تا قنیطره و جنوب دمشق و از سوی دیگر تا عنجر و حاصبيا در لبنان و از سمت شرق تا کرک و معان و عقیه در اردن گسترده است. او بر این اساس در سال ۱۹۹۸، طی نامه ای به حزب کارگر انگلیس، خواستار تسلط بر جولان به منظور سیطره بر رودهای یرموک و اردن شد. در سال ۱۹۹۹ نیز سازمان جهانی صهیونیسم، طی یادداشتی برای کنفرانس صلح ورسای، خوستار انضمام جولان و جبل الشيخ به وطن قومی یهودیان شد. حیم وایزمن نیز در نامه ای به لوید جورج، نخست وزیر بریتانیا، ضمن اعتراض به تقسیمات مندرج در توافقنامه سایكس- پیکو[5]، جولان را بخشی از فلسطين تاریخی نامید. وایزمن مدعی گردید خط تقسيم نه تنها منابع آب رودهای لیتانی و اردن را از آن جدا نموده، بلکه این وطن قومی را از بهترین مناطق اسکان یهودیان در جولان و حوران، که موفقیت طرح احیاء سرزمین تاریخی قوم یهود به مقدار زیادی به آن بستگی دارد، محروم کرده است.[6]
طمع و چشمداشت صهیونیسم نسبت به بلندی های جولان، رؤیایی بود که رهبران صهیونیسم تا ژوئن ۱۹۶۷م در سر می پروراندند و ده ها نامه و سند برای کسب آن تنظیم کردند. سرانجام در همین سال بعد از حمله شش روزه اشغالگران‌ صهیونیستی‌ به سوریه حدود ۱۵۰۰ کیلومتر مربع از سرزمین جولان که در آن زمان بیش از 153000 نفر در ۲۵۷ شهر و روستا در آن ساکن بودند و به امور کشاورزی و دامپروری مشغول بودند، تحت اشغال و تصرف درآمد.[7]
رژیم صهیونیستی از اولین روزهای اشغال جولان، به طور گسترده اقدام به مسطح و صاف کردن زمین ها نمود. پس از آماده شدن زمین، دفتر اداره اسکانِ سازمان جهانی یهود در منطقه «جلیل» تحقیقاتی برای گسترش کشاورزی در این منطقه تحت عنوان "جولان نامزد اجرای طرح سریع گسترش کشاورزی" انجام داد.
در این تحقیقات بر کشاورزی در مراحل اولیه به عنوان سنگ بنای ایجاد شهرک های یهودی نشین تأکید شد؛ زیرا کشاورزی وسیله مهمی در راستای تسلط بر اراضی و دخالت سریع می باشد. در نتیجه‌ی این تحقیقات منطقه جولان به چهار قسمت جغرافیاییِ شمال، وسط، جنوب و پستی های جولان برای ایجاد شهرک های یهودی نشین، تقسیم گردید.
پس از مدت اندکی از این تقسیم بندی، گروهی از جنبش «كيبوتس»[8] یک شهرک یهودی نشین را در کنار روستای "نفخ" به نام «میروم هجولان» ایجاد نمودند. بعد از گذشت کمتر از یک سال از زمان اشغال جولان، دولت رژیم صهیونیستی اعلان کرد: تعدادی شهرک یهودی نشین از نوع "ناحال[9]"، " كيبوتس " و "موشاف[10]» در جولان بنا گردیده است. این رژیم همچنین اعلان کرد که در این منطقه جاده هایی احداث و قسمتی از اراضی مسطح شده و شهرک های یهودی نشین در واحدهایی که از طرف دفتر اسکان معین شده بود، تأسیس گردید.(11)
رژیم‌ صهیونیستی‌ به‌ منظور جدا کردن‌ کامل جولان‌ از سوریه بود که سیاست‌های‌ خود را بر ساخت‌ شهرک‌های‌ یهودی نشین‌ در مناطق‌ مرکزی‌ جولان‌ متمرکز کرد[12] و تا به حال هم این طرح ادامه دارد.

پی‌نوشت:
[1]. احمد یحیی‌ افنیخر، الجولان‌: الارض‌ الاسیره، دمشق،‌ ۲۰۰۳، ج۱، ص‌ ۱۷ـ ۱۸
[2]. در نوشتار مستقل به دلیل ارزشمندی آن نزد صهیونیست ها اشاره خواهد شد.
[3]. حوران در جنوب شرق جولان از ولایت شام است و در خاک سوریه قرار دارد. 
[4]. ﻣﺤﻤﺪ جمیل، ﻧﻈﺮه ﻓﻲ واﻗﻊ اﻻﺣﻼل اﻟﺼﻬﻴﻮﻧﻲ، دمشق: مكتبة ابن القيم، 2006م، ص 540؛ روزنامه تشرین چاپ سوریه 7/ 11/ 1991 به نقل از حمید بیات، نقش بلندی های جولان در گفت و گوهای سوریه و رژیم صهیونیستی، فصلنامه سیاست خارجی، 1378 شماره 4، ص 1091
[5]. Sykes- picot agreement
[6]. روزنامه تشرین چاپ سوریه 7/ 11/ 1991 به نقل از حمید بیات، همان، ص 1093
[7]. پیتر بومونت‌ و دیگران، خاورمیانه، ترجمه محسن‌ مدیرشانه‌چی‌، محمود رمضان‌زاده‌، و علی‌ آخشینی‌، مشهد، ۱۳۶۹ش، ‌ج۱، ص‌ ۵۲۷
[8]. به تعاونی‌ های کشاورزی در اسرائیل گفته می‌ شود
[9]. شهرکهایی که بیشتر جنبه نظامی و دفاعی دارد
[10]. به تعاونی های صنعتی و حرفه ای گفته می شود
[11]. روزنامه تشرین چاپ سوریه 7/ 10/ 1991 و 15/ 11/ 1991به نقل از حمید بیات، همان، ص 1093- 1095
[12]. الموسوعه العربیه، دمشق‌: هیئه الموسوعه العربیه، ۱۹۹۸، ج‌ ۷، ص‌ ۸۱۲