پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اگرچه بنا بر نص قرآن کریم، حضرت مریم (سلام‌الله‌علیها) برگزیده زنان جهان معرفی شده[1] و نزد مسلمانان دارای مقامی بلند و مثال زدنی است. اما طبق روایات معصومین (علیهم‌السلام) حضرت مریم (سلام‌الله‌علیها) برگزیده زنان عصر خویش بوده است، در حالی که علو مقام حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) تنها محدود به عصر حیات آن بزرگوار نیست و در تمامی اعصار جریان دارد.[2]

آن بزرگوار کسی است که اگر نبود، افلاک نیز خلق نمی‌شد؛ چنانچه در حدیث قدسی چنین آمده است: «یَا أَحْمَدَ! لَوْلَاکَ لَمَا خَلَقْتُ الْأَفْلَاکِ وَ لَوْ لَا عَلِیٌّ لَمَا خَلَقْتُکَ وَ لَو لَا فاطمة لَمَا خَلَقْتُکُمَا.[3] ای محمد! اگر تو نبودی، جهان خلقت را نمی‌آفریدم و اگر علی (علیه‌السلام) نبود، تو را نمی‌آفریدم و اگر فاطمه (سلام‌الله‌علیها) نبود، شما دو تن را نمی‌آفریدم.»
بسیاری از دانشمندان اهل سنت درباره حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) قلم زده و گزارش‌هایی در احوال و زندگانی آن حضرت ارائه کرده‌اند و سخنانی از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله)‌ را درباره آن حضرت ثبت کرده‌اند.

با بررسی روایات این مطلب روشن می‌شود که همه مذاهب اسلامی  به آن حضرت احترام‌ می‌گذارند و ایشان را مدح می‌کنند و همه به دنبال این هستند که ثابت کنند به ایشان احترام کرده و بی‌اخترامی نمی‌کنند.
حتی برخی از نویسندگان وقایع تلخ پس از رحلت‌ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را گزارش کرده‌اند و نتوانسته‌اند نسبت به اهانت‌های وارد بر آن حضرت‌ و بی‌وفایی امت اسلام و کوتاهی در حق اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بی‌تفاوت باشند.

خداوند حکیم در قرآن کریم به پیامبرش فرموده: «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ [شوری/23] (ای پیامبر) بگو هیچ پاداشی از شما به رسالتم نمی‌خواهم جز دوستی نزدیکانم.» اهل سنت نیز روایات متعددی را از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌‌علیه‌وآله) نقل کرده‌اند که در مقام نظر و اثبات، نیز آنها دوستی و محبت به خاندان نبوت را تصدیق می‌کنند.
زمخشری در تفسیر کشاف آورده است وقتی که آیه مودت نازل شد، مردم از پیامبر خدا (صلی‌الله‌‌علیه‌وآله) پرسیدند: «این خویشاوندانت که دوستی آنان بر ما واجب است، چه کسانی هستند؟ حضرت فرمود: علی و فاطمه و دو فرزند ایشان (حسن و حسین) هستند.»[4]

فخر رازی پس از آوردن این روایت، از صاحب کشاف می‌نویسد: «(با این روایت) ثابت شد که به راستی آن چهار تن (علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم‌السلام) خویشاوندان حضرت هستند و وقتی این معنا ثابت شد، واجب است تعظیم و تکریم فراوان، مخصوص آنان باشد.»[5]
«ابوهریره» از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل می‌کند که حضرت (صلی‌الله‌‌علیه‌وآله) فرمود: «بهترین شما، موافق‌تر و خوش رفتارترین شما به اهل بیتم، پس از من هستید.»[6]

حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بانویی است که افتخار خاندان وحی بوده و چون خورشیدی بر تارک اسلام عزیز می‌درخشد و فضائل او هم طراز فضائل بی‌نهایت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) بوده است.[7] به طوری که عایشه، در موردش می‌گوید: «کسی را ندیدم که شباهت، زیّ، وقار و سیره او در نشست و برخاست به رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بیش از فاطمه (سلام‌الله‌علیها) باشد.»[8] و نیز گفته است: «کسی را ندیدم که کلامش چون فاطمه، شبیه کلام رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) باشد.» همچنین گفته است: «هرگز جز پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) احدی را برتر از فاطمه (سلام‌الله‌علیها) ندیدم.»[9]

پی‌نوشت:
[1]. «وَ إِذْ قالَتِ الْمَلائِکة یا مَرْیمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاک وَ طَهَّرَک وَ اصطَفاک عَلی نِساءِ الْعالَمینَ [آل‌عمران/42] و [یاد کنید] هنگامی که فرشتگان گفتند: ای مریم! قطعاً خدا تو را برگزیده و [از همه آلودگی های ظاهری و باطنی] پاک ساخته، و بر زنان جهانیان برتری داده است.»
[2]. بشارة المصطفی لشیعة المرتضی، طبری آملی، مکتبة الحیدریة، ج1، ص69.
[3]. عوالم المعالم، علامه بحرانی، مؤسسه امام مهدی(عج)، قم، 1413ق، ج11، ص44.
[4]. الکشاف عن حقایق التنزیل، زمخشری، نشر ادب الحوزه، ج4، ص219. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. تفسیر کبیر، فخر رازی، ج27، ص166. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[6]. مجمع الزواید، هیثمی، دارالکتب العلمیه، بیروت، ج9، ص174. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
کنز العمال، مؤسسه الرساله، بیروت، ج12، ص94.
سنن ترمذی، ج5، ص664.
[7]. سنن ترمذی، دارالفکر، بیروت، بی تا، ج2، ص319. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
سنن ابی داود، دارالفکر، بیروت، 1424ق، ج33، ص223.
[8]. ادب المفرد، بخاری، دارالکتب، بیروت، ص141. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[9] الاصابة، ابن حجر عسقلانی، دارالفکر، بیروت، 1380 ق، ج8، ص 158. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
فتح الباری، ابن حجر عسقلانی، مطبعة الخیریة، قاهره، 1319ق، ج7، ص258.