جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید: هنگامیکه نماز ظهر را به امامت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌خواندم، مُشتی سنگ‌ریزه را در دست می‌گرفتم و از این دست به آن دست منتقل می‌کردم تا خُنَک شوند و بتوانم بر آن سجده کنم.
بیهقی می‌گوید: اگر سجده بر لباسِ متصل (یعنی لباسی که انسان بر تن دارد) جایز می‌بود، هر آیینه آسان‌تر از سرد کردنِ سنگ‌ریزه‌ها می‌بود.
یعنی اگر سجده بر لباسی که بر تن داریم جایز بود، جابر بن عبدالله انصاری، به‌جای خنک کردن سنگ‌ریزه‌ها، باید بر لباس سجده می‌کرد.
سنن الکبری، بیهقی، ج2، ص151.
مقاله: «دلالت 2 روایت از سنن کبری بیهقی، بر لزوم سجده بر زمین»