پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در باور علمای اسلام، مشروعیت، اساساً امری الهی است. چنانکه حضرت نوح (علیه السلام)، منفور اکثریتِ مردمِ آن زمان و مقبول اقلیت بود. لیکن این معادله، مشروعیت ایشان را زیر سؤال نبرد. با این حال، حضور مردم در صحنه، باعث رشد و برکت در دین و دنیا است. برای مثال، در تاریخ اسلام نگاه کنیم. پس از شهادت حضرت مولا علی (علیه السلام)، نخبگان و بسیاری از مردم، گِرد خورشید وجود امام حسن (علیه السلام) جمع شدند. پس از مدتی که نبرد با معاویه آغاز شد، بخش اعظم یاران، به اسباب گوناگون، عرصه را خالی گذاشته و در میدان حاضر نشدند. نتیجه‌اش چه شد؟ صلحی که به امام حسن (علیه السلام) تحمیل شد. اما کار به همان جا ختم نشد. بلکه مردم سیلی خوردند. به سختی ضربه خوردند. پس از قرارداد صلح اجباری که معاویه به امام حسن (علیه السلام) تحمیل کرد، معاویه به این گمان افتاد که حسن بن علی، مقبولیت و محبوبیت خود را از دست داده و لذا هر چه توانست در اذیت و آزار مردم شیعه انجام داد.

امروز اگر حضور مردم در انتخابات کمرنگ باشد، باز هم دشمنان خارجی و منافقین داخلی به این گمان می‌افتند که نظام مقبولیت ندارد و این را نشانه‌ی ضعف نظام خواهند پنداشت. نتیجه چه خواهد شد؟ گروهک‌های تجزیه طلب تروریست در بلوچستان و کردستان و آذربایجان و خوزستان و... فعال خواهند شد. اجنبی هم که فشارهای خود را مؤثر ببیند، تحریم را بیشتر می‌کند تا ملت و حاکمیت را به زانو درآورد. از تاریخ عبرت بگیریم. مشارکت پایین و رأی دادن به افراد ناصالح، هر دو سبب آسیب به کشورند. مردم سیلی خواهند خورد... چاره، فقط در مشارکت حداکثری و "انتخاب درست" است.