ابن کثیر بن رفاعه می‌گوید: مردی به‌سوی عبدالملک بن سعید آمد و لباسش را بالا زد و شکمش را نشان داد و گفت: درد شکمی دارم، که خوب نمی‌شود. عبدالملک پرسید: چرا چنین هستی؟ مرد گفت: غدّه‌ای بزرگ در شکمم است. در این هنگام مرد سه مرتبه گفت: «الله» پروردگار من است، و من به چیزی شرک نمی‌ورزم؛ بارالها به حق پیامبرت، به من رحم کن و این بیماری را از من برطرف کن. وقتی دعا و توسل او پایان یافت، دیگر اثری از آن غده نبود.
این‌ها موارد اندکی از توسل صحابه یا سلف به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  است، که آنان با توسل به حضرت، امراض و مشکلات خودشان را حل کرده‌اند.
ابن‌تیمیه پس از نقل این روایت می‌گوید: بله! برخی از سلف چنین دعایی کرده‌اند و احمد بن حنبل نیز توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در دعا را جایز می‌داند، بنابراین اگر مقصود از کسانی‌که به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  متوسل می‌شوند، توسل به ایمان و محبت و طاعت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) باشد، بلاشک این توسل جایز است، و اگر توسل به ذات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  باشد، محل نزاع و اختلاف است؛ ولی اگر توسل به دعاء پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  باشد، هر چند این توسل صحیح است، ولی این دلیلی بر اثبات توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیست.
قاعده جلیله فی التوسل و الوسیله، ابن تیمیه، ص146و147.
بنابراین حتی ابن تیمیه که مخالف سرسخت توسل است، این نوع از توسل را می‌پذیرد، هر چند با بازی با کلمات در صدد انحراف افکار عمومی است!
مقاله: «توسل سلف به پیامبر (ص) در حال حیات و ممات»