احمد بن حنبل در پاسخ به یکی از علماء معاصرش به نام «مسدّد» در مورد امامت اینگونه می‌گوید: باید ملتزم و گوش به فرمان و مطیع پیشوای امت و کسی‌که حکومت را به‌دست می‌گیرد، بود، چه آنکه درست‌کار باشد یا فاسق و بدکار، و کسی‌که عنان خلافت را به دست گرفت و مردم او را پذیرفته و رضایت به او و حکومتش دادند، و نیز کسی‌که با زور شمشیر بر مردم چیره شد تا این‌که خلافت را به دست گرفت، و مردم او را سرپرست مؤمنین خواندند، باید مطیع و فرمانبر و گوش به فرمان او بود، و جنگیدن و جهاد همراه چنین حاکمی رواست تا روز قیامت، چه حاکم نیکوکار باشد یا اهل فسق بوده و جنایت پیشه باشد؛
کسی‌که خروج کرده و پیشوایی از پیشوایان مسلمین را مخالفت کند، تکیه گاه مسلمین را از بین برده و درهم شکسته و با آن‌چه از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) -نسبت به اطاعت از حکّام- رسیده، مخالفت کرده، و اگر با این وضعیت (خروج بر حاکم) بمیرد، به مرگ جاهلیت مرده است.
مناقب امام احمد، ابن جوزی، ص240و241.
مقاله: «دیدگاه احمد بن حنبل در مورد امامت و خلافت»