ابن‌تیمیه که نمی‌تواند فضیلتی را در حق امیرالمؤمنین و اهل‌بیت تحمل کند، با اینکه می‌پذیرد ایشان در مباهله حضور داشتند، برای رد فضیلتشان این‌گونه می‌گوید: «قضیه آیه مباهله دلالت بر افضلیت امیرالمؤمنین نمی‌کند، مقصود از قضیه مباهله این نبوده، که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) کسانی که دعایشان مستجاب است، همراه بیاورد؛ که در این صورت دعای أبوبكر و عمر و عثمان و طلحه و زبير و ابن‌مسعود و أبی بن كعب و معاذ بن جبل و غير آنان برای مباهله کردن بهتر بود و دعای آنان به استجابت نزدیک‌تر؛ بلکه مقصود مقابله اهل با اهل بود، و پیامبر ناچار شد، اینان را بیاورد، زیرا غیر فاطمه دختر دیگری نداشت، به اجبار او را آورد، عمویی غیر عباس نداشت، که از سابقین نبود، به اجبار تنها پسرعمویش علی را آورد، چون جعفر قبل جریان مباهله در موته شهید شده بود، پسری هم برایش نمانده بود و قبل این واقعه، ابراهیم را از دست داده بود، به اجبار حسن و حسین را همراه آورد.»
منهاج السنة، ابن تیمیه، مؤسسه قرطبه، 1406ق، ج7، ص127-129.
مقاله: «امیرالمؤمنین(ع)، نَفس پیامبر اکرم (ص)»