پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وضعیت حقوق پیروان ادیان را نه از گزارش‌های بیگانه و مغرض، بلکه باید در خود قانون اساسی جمهوری اسلامی جُست. ادیانی که در قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی ایران به رسمیت شناخته شده‌اند عبارت‌اند از یهود، مسیحیت (ارمنی، آشوری و کلدانی) زرتشتیت و صابئه که مطابق قانون، آزادانه به زندگی عادی خود مشغولند. به طور کلی مطابق اصل 19 قانون اساسی مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند، از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و ماننند این‌ها سبب امتیاز نمی‌شود.
یکی از شونات زندگی اقلیت‌های دینی در کشور حیات سیاسی‌ست که  ضمن آن حق حضور در انتخابات (شورای شهر، مجلس شورای اسلامی و ریاست جمهوری)، و داشتن نماینده در مجلس شورای اسلامی وجود دارد.
 نکته جالب اینکه طبق سرشماری سال 1390 جمعیت ایران 74682842 نفر(حدود هفتاد و پنج میلیون نفر) می‌باشد. برطبق همین سرشماری جمعیت مسیحیان 117704 نفر و کلیمیان 8756 نفر و زرتشتیان 25271 نفر که این تعداد حدود 3درصد جمعیت کل کشور است[از این بین] جمعیت مسلمانان 290نماینده و اقلیت‌های دینی با توجه به تعداد قلیلشان 5 نماینده دارند. اگر بخواهیم نسبتی میان جمعیت و تعداد نمایندگان داشته باشیم، باید بگوییم برای هر 258620 مسلمان یک نماینده به طور متوسط در مجلس شورای اسلامی حضور دارند، در حالی که مجموع اقلیت‌های دینی مجموعا 151731 نفر می‌باشند که 5 نماینده دارند[یعنی حدودا هر 30 هزار نفر]، نکته دیگر اینکه 5 نماینده‌ی مذکور، حتی اگر جمعیت اقلیت‌های ایرانی کمتر از 3 درصد حاضر هم شود، باز هم در تمام دوره‌های مجلس حضور دارند و این حقی است برای اقلیت‌های دینی که با توجه به اهمیت ‌آن در قانون ذکر شده[1] اما چه انعکاس داده می‌شود در رسانه‌های تبشیری و معاند؟
طبق اصل 26 قانون اساسی اقلیت‌های دینی می‌توانند مطابق ظوابط دارای انجمن و جمعیت باشند. همچنین در ماده 4 قانون فعالیت احزاب، مصوب 1360 آمده که انجمن اقلیت‌های دینی موضوع اصل 13 قانون اساسی، تشکیلاتی است مرکب از اعضای داوطلب همان اقلیت دینی که هدف آن حل مشکلات و بررسی دینی فرهنگی و اجتماعی و رفاهی ویژه آن اقلیت باشد. به تشکل‌ها و سازمان‌های اقلیت‌های دینی توسط کمیسیون ماده 10 احزاب وزارت کشور مجوز داده می‌شود[2].
 موارد ذکر شده فقط بخشی از قوانین مربوط به اقلیت‌ها بود که از همین مشت نشانه‌ی خروار بودن، می‌توان پی به سایر اختیارات و آزادی‌های اقلیت‌های دینی برد. به نظر، برخلاف ادعاهای رایج و اشتباه که حتی برخی اوقات از دولت‌مردان غربی ابراز می‌شود (که البته  بعید است منشا آن جهل باشد). کشور ایران و نظام جمهوری اسلامی شرایطی مثال‌زدنی را در ارتباط با حقوق اقلی‌های مذهبی فراهم کرده که می‌تواند الگویی مناسب برای کشورهای مشابه باشد.

پی‌نوشت:

[1]. حقوق اقلیت‌ها در قانون اساسی، خیر‌الله پروین و هم‌کار، دوفصل‌نامه مطالعات حقوق بشری، شماره ششم بهار و تابستان 1393، ص 79
[2]. همان