پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- در مراسم خاکسپاری زهرا مدرس زاده یکی از مسترهای فرقه انحرافی حلقه و از زندانیان سیاسی-عقیدتی، که پیش از این همراه محمدعلی‌طاهری سرکرده فرقه حلقه دستگیر شده بود، دوستان، اقوام و بازماندگان او به‌‌جای قرائت قرآن و دعا به درگاه‌ الله باری‌تعالی و طلب غفران، یا گریه و ناراحتی برای فرد متوفی، به رقص و پایکوبی می‌پردازند و همراه با اجرای زنده موسیقی دست و جیغ و سوت می‌زنند.
در خصوص همین موضوع در پیج اینستاگرامی (عرفان‌های نوظهور) یکی از پیروان حلقه(anshan3) پیام داد: «امثال شما هنوز خیلی فاصله دارید با چیزی که ما به آن رسیده‌ایم، وقتی کسی از دنیا می‌رود، چون به دنیای بعدی و به‌سوی خدا می‌رود پس باید شاد بود و نه غمگین!» در جواب این فرد گفتم: «اگر چنین است پس چرا پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در مراسم خاکسپاری فرزند خودشان ابراهیم، گریه و شیون کردند؟» پاسخ داد: « شاید افراد حاضر در تشییع جنازه مایل بودند شادی کنند، شادی کردن در رفتن یک فرد به دنیای بعدی و به‌سمت خدا، چه ایرادی دارد؟ اتفاقاً باید بقیه متأسف باشند، از این‌که بنده‌ای به‌سمت خدا رفته و این‌ها جا مانده‌اند!» پاسخ دادم: «این حرف شما در اوج مغالطه است، چون اگر فرد متوفی انسان با خدایی بوده و به اوامر و نواهی الهی عمل کرده، پس شادی برای اوست نه اطرافیان. چون طبیعت همه انسان‌ها اقتضا می‌کند در غم از دست دادن عزیزانی که عمری در کنار آنان بوده و یک دفعه از آن‌ها جدا می‌شود، محزون و غمگین باشند. همین طورامیرالمؤمنین‌علی (علیه‌السلام) هنگامى كه پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را مى‏‌خواستند به خاک بسپارند، كنار قبر، فرمودند: «صبر زیبا است ولى نه در مورد (مرگ) تو، و بی‌تابى زشت و قبیح است اما نه بر فراق تو. مصیبت مرگ تو سخت بزرگ و سنگین است و هر مصیبتى پیش از تو و بعد از تو در برابر آن كوچک و حقیر است»[1] آیا حضرت امیر اولی نبود بر شادی کردن؟ پس چرا چنین نکردند؟ بنابراین باید توجه داشت، مصیبت همه خاندان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در واقع مصیبت ایشان است و بی‌تابی، گریه و شیون در مصیبت آن‌ها پسندیده است و روش خود اهل‌بیت معصومین(علیهم‌السلام) و شیعیان در طول تاریخ نیز این‌گونه بوده است.
«فَعَلَى الْأَطَایبِ مِنْ أَهْلِ بَیتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِی صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِمَا وَ آلِهِمَا فَلْیبْكِ الْبَاكُونَ وَ إِیاهُمْ فَلْینْدُبِ النَّادِبُونَ وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتُذْرَفِ الدُّمُوعُ وَ لْیصْرُخِ الصَّارِخُونَ وَ یضِجَّ الضَّاجُّونَ وَ یعِجَّ العَاجُّون‏؛[2] پس باید بر(مصیبت‌های) پاکان اهل بیت محمد وعلی (درود خدا بر آن‌ها و خاندانشان باد) گریه‌کنندگان گریه کنند و ندبه‌کنندگان فقط بر آن‌ها ندبه و فغان کنند و برای مثل آن بزرگواران (که البته مثلی ندارند) باید اشک از دیدگان بارند و ناله و زاری و ضجّه و شیون از دل برکشند.»
در نتیجه این قبیل کارهایی که توسط گروه‌های انحرافی مثل فرقه حلقه صورت می‌گیرد، نه جنبه عقلی دارد و نه جنبه دینی و شرعی.»

پی‌نوشت
[1].  نهج البلاغه(فیض الاسلام)، حکمت شماره 284، صفحه 1228.
[2]. دعای ندبه.