یکی از دوستان عزیزم در فضای مجازی، در مساله عزاداری دچار شبهه شده بود. او با نقل روایتی از کتاب شریف کافی و نهج‌البلاغه اصل عزاداری را زیر سوال برده و خاطرنشان کرد که در این کتب روایاتی در منع عزاداری و گریه بر از دست رفتگان موجود است.
بنده نیز ضمن تشکر از توجه ایشان و اظهار علاقه وی برای کشف حقیقت، در پاسخ او نوشتم: برای بررسی عزاداری، باید تمامی آیات و روایات وارده در رابطه با مسئله سوگواری و عزاداری را مورد بررسی قرار داده، تا به یک نتیجه کامل رسید. از این‌روی در قرآن کریم، درباره حضرت یعقوب (علیه‌السلام) چنین آمده است: وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا أَسَفى‏ عَلى‏ يُوسُفَ وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ.[یوسف/84] آن‌قدر حضرت یعقوب در فراق یوسف (علیه‌السلام) گریست که چشمان او از اندوه سفيد شد، اما؛ خشم خود را فرو مى‌‏برد. در آیه بعد نیز این‌چنین آمده است: «قالُوا تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكِين.[یوسف/85] به خدا تو آن قدر ياد يوسف مى‌‏كنى تا در آستانه مرگ قرار گيرى، يا هلاك گردى!»
نتیجه‌ای که از آیات فوق حاصل می‌شود آن است که گریستن در فراق دوستی از دوستان خدای تعالی و در واقع یکی از اولیاءالله نیز نه تنها سرزنش نشده است، بلکه مورد ستایش نیز قرار گرفته است. حال چگونه در شهادت سرور سالار شهیدان نگریست و عزاداری نکرد؟ قرآن که تقدم رتبی بر روایات دارند، مساله گریه و عزاداری را تایید می‌کند و افزون بر آن نیز روایات مختلفی است که بر عزاداری مهر صحت زده است. به عنوان مثال علامه مجلسی در کتاب بحارالانوار می‌نویسد: «يَا فَاطِمَةُ كُلُّ عَيْنٍ بَاكِيَةٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا عَيْنٌ بَكَتْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَيْنِ فَإِنَّهَا ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعِيمِ الْجَنَّة.[1] اى فاطمه! هر چشمى فرداى قيامت گريان است، غير از چشمى كه در مصيبت حسين گريه كند؛ صاحب آن چشم خندان است و مژده نعمت‏‌هاى بهشت به وى داده خواهد شد.»

پی‌نوشت:

[1]. بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج‏44، ص293.