پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امامت مهدیین از ذریه‌ی امام زمان (عجل‌ الله تعالی‌ فرجه‌ الشریف) یکی از ادعاهای بدون دلیل احمد بصری (مدعی یمانی) است. وی قائل است که پس از امام مهدی (عج) 12 مهدی از ذریه امام عصر(عج) حکومت می‌کنند که خود اولین از آن مهدی‌ها است. یکی از اتباع احمد بصری این دعا را برای تایید حرف احمدالحسن برای من در خصوصی تلگرام فرستاد و گفت: «این کلام حرف احمدالحسن را اثبات می‌کند: «وعن الصادق (علیه‌السلام) قال فیأحد الأدعية المشهورة؛ اللهم كن لوليك القائم بأمرك محمد بن الحسن المهدي عليه وعلى آبائه أفضل الصلاة والسلام في هذه الساعة وفي كل ساعة ولياً وحافظاً وقائداً وناصراً ومؤيداً حتى تسكنه أرضك طوعاً وتمتعه فيها طولاً وعرضاً وتجعله وذريته من الأئمة الوارثين.»[1] منظور از ائمه‌ای که از ذریه امام زمان (عج) هستند در این دعا کیستند؟»

جواب دادم: «مرحوم علامه مجلسی (رحمة‌الله‌علیه) دعای فرج معروف منقول در کتاب اقبال الاعمال سید بن طاووس (علیه‌الرحمة) را نقل کرده است با اندکی تفاوت و زیاده: و امام (علیه‌السلام) به راوی تاکید می‌کنند نسبت به خواندن این دعا در شب ۲۳ رمضان: «اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ، الْقائِمِ بِأَمْرِکَ، الْحُجَّةِ، مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الْمَهْدِیِّ، عَلَیْهِ وَ عَلى‌ آبائِهِ أَفْضَلُ الصَّلاةِ وَ السَّلامِ، فِی هذِهِ السَّاعَةِ وَ فِی کُلِّ ساعَةٍ، وَلِیّاً وَ حافِظاً وَ قاعِداً، وَ ناصِراً وَ دَلِیلًا وَ مُؤَیِّداً، حَتَّى‌ تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً، وَ تُمَتِّعَهُ فِیها طُولًا وَ عَرْضاً، وَ تَجْعَلَهُ وَ ذُرِّیَّتَهُ مِنَ الْأَئِمَّةِ الْوارِثِینَ.»
1. قبل از هر چیزی بیان مطلبی ضروری و نکته‌ی بسیار مهم است برای دفع شبهه و فهم زیارات و ادعیه‌ای که باعث این توهم از آن‌ها شده است.
ابتدا کلام صاحب مختصر البصائر را نقل می‌نمایم: «اعلم أنّ هذا الدعاء يدعى به لكلّ إمام في زمانه، و مولانا صاحب الأمر ابن الحسن ع أحدهم صلوات اللّه عليهم.[2] باید دانست که این ادعیه عام است و برای تمام ائمه است. و اهل هر زمانی با این ادعیه برای امام خود دعا می‌نمودند. و امام ما صاحب الزمان (علیه‌السلام) نیز یکی از این ائمه است که امام زمان ماست.»
دقت فرمایید: امام صادق (علیه‌السلام) زمانی‌که این دعا را تعلیم فرمودند، این‌طور نبوده است که مخصوص امام مهدی (عج) تعلیم فرموده باشند و نگفتند مخصوص زمان مهدی (علیه‌السلام) یا زمان غیبت است؛ بلکه تعلیم فرمودند و امر فرمودند به تمام شیعیان در تمام اعصار و شیعیان زمان امام صادق (علیه‌السلام) نیز این دعا را می‌خواندند. لذا امام (علیه‌السلام) می‌فرمایند در شب بیست و سوم رمضان کراراً این دعا را بخوانید. زیرا امر الهی و تقدیرات به وسیله امام هر زمانی، در شب ۲۳ رمضان امضا و تایید می‌گردد. لذا در عصر هر امامی شیعیانشان این دعا را می‌خواندند.
و حتی به همین علت در اصل این دعا آمده است: «اللهم کن لولیک فلان بن فلان صلواتک علیه ...»  یعنی در اصل دعا نیامده حجه بن الحسن، بلکه اصلا اسم امامی ذکر نشده است و این شیعیان هر زمانی‌اند اسم ان امام را ذکر می‌کنند. یعنی شیعیان زمان امام صادق (علیه‌السلام) باید می‌گفتند: «اللهم کن لولیک جعفر بن محمد...» و شیعیان زمان امام کاظم (علیه‌السلام) باید می‌گفتند: «اللهم کن لولیک موسی بن جعفر...» و همین‌طور بود ذکر نام هر کدام از ائمه (علیهم‌السلام) در عهد خودشان.

پس این‌که اگر در جایی از ادعیه بفرمایند: (و تجعله و ذریته من الائمه الوارثین ) مربوط به ائمه قبل (علیهم‌السلام) می‌باشد و خطاب به امام عصر (عج) نیست. بلکه چون این دعا برای عموم ائمه (علیهم‌السلام) بوده است. این یک اصل است و در تمام این قبیل ادعیه که از ائمه (علیهم‌السلام) وارد شده است و خصوصا در این زیارات و موارد مذکور باید کاملا مد نظر باشد.
ثانیا: این دعای فرج معروف و دائم الذکر ماست؛ راوی آن هم فقط یک نفر است «محمد بن عیسی بن عبید»  دقیقا همین دعا را [از همین محمد بن عیسی بن عبید] تمام علما بدون این قسمت زیادتی نقل کرده‌اند و به همان صورت مشهور و معروف. مثلا شیخ کلینی (رضوانالله‌علیه) نقل می‌کند: «محمد بن عيسى بإسناده عن الصالحين (عليه السلام) قال: تكرر في ليلة ثلاث وعشرين من شهر رمضان هذا الدعاء ساجدا وقائما وقاعدا وعلى كل حال وفي الشهر كله و كيف أمكنك ومتى حضرك من دهرك تقول بعد تحميد الله تبارك وتعالى والصلاة على النبي (صلى الله عليه وآله): " اللهم كن لوليك فلان بن فلان في هذه الساعة، وفي كل ساعة وليا وحافظا وناصرا ودليلا وقائدا وعونا (وعينا) حتى تسكنه أرضك طوعا وتمتعه فيها طويلا ".»[3] و ده‌ها کتاب دیگر.[4] بنابراین بدیهی است اصل آن است که روایت کافی و تهذیب الاحکام را بپذیریم و نقل کتابی با چند قرن فاصله از کافی و تهذیب، و مشکلات فراوان متنی و سندی را، بر کتب اربعه و سایر کتب متواتر ترجیح ندهیم.

پی‌نوشت:

[1]. بحار الأنوار، علامه مجلسی، داراحیاء التراث العربی، بیروت، ج 94، ص 349.
[2]. مختصر البصائر، حسن بن سلیمان، حلی، نشر زائر، قم، ص 459.
[3]. الكافی، شیخ کلینی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ج4، ص، 162.
[4]. تهذیب الاحکام، شیخ طوسی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ج3، ص 103.