امیرالمؤمنین درباره آیه نجوا می‌فرماید: «آیه‏‌اى در قرآن هست که کسى پیش از من و بعد از من کسی بدان عمل نکرده است. بعد از نزول آیه 12 سوره مجادله، دینارى داشتم و به ده درهم فروختم و هرگاه با پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نجوا مى‌‏کردم درهمى را به عنوان صدقه مى‌‏دادم تا اینکه پولم تمام شد و سپس آن حکم هم با این آیه نسخ گردید «أَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیْ نَجْواکُمْ صَدَقاتٍ فَإِذْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ تابَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ فَأَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ أَطیعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ اللَّهُ خَبیرٌ بِما تَعْمَلُون.[مجادله/13] یا ترسیدید فقیر شوید که از دادن صدقات قبل از نجوا خوددارى کردید؟! اکنون که این کار را نکردید، خداوند توبه شما را پذیرفت، پس نماز را برپا دارید و زکات را اداء کنید و خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید و بدانید خداوند از آنچه انجام مى‌‏دهید با خبر است»
(المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، دارالفکر، بیروت: ج2، ص524، ح3794)
مقاله: «نمود دشمنی ابن‌تیمیه در مواجهه با احادیث مناقب اهل‌بیت (ع)»