ابن تیمیه در کتاب خود وقتی به روایاتی از فضایل اهل‌بیت (علیهم السّلام) می‌رسد، چگونه برخورد می‌کند: «پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: یا علی! اگر بنده‌ای به اندازه عمر نوح، عبادت کرده، هم‌وزن کوه أحد در راه انفاق و هزار سال، هر ساله پیاده به مکه رفته و حج گذارد و نهایتا بین صفا و مروه مظلومانه به شهادت رسد، امّا تو را دوست نداشته باشد، هرگز بوی بهشت به مشامش نخواهد رسید و وارد بهشت نخواهد گردید.» و یا این روایت که در بسیاری از متون اهل‌سنت به تفصیل آمده: «پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: کسی که بر محبت اهل‌بیت (علیهم السّلام) بمیرد، شهید است، خداوند او را آمرزیده، توبه‌اش را بخشیده، مومن و با ایمان کامل از دنیا رفته، ملک الموت و پس از او نکیر و منکر بشارت بهشت به او داده، خداوند ملائک خویش را به زیارت قبرش گسیل داشته و بر قبر او دو در از درهای بهشت می‌گشاید و امّا کسی که با بغض اهل‌بیت (علیهم السّلام) از دنیا رود، کافر از دنیا رفته و خداوند روز قیامت، جمله‌ی «مأیوس از رحمت خداوند» را بین دو چشم او نوشته و هرگز بوی بهشت را استشمام نخواهد کرد.» ابن‌تیمیه حرّانی با دیدن دو روایت بالا و چند روایت دیگر که در فضیلت اهل‌بیت (علیهم السّلام) نقل شده در کتاب «منهاج السنة» خود بدون هرگونه دلیل و مدرکی همه را یک‌جا کذب و دروغ پنداشته و می‌گوید: «این روایات از احادیث دروغینی است که اگر کسی کمترین آگاهی به علم حدیث داشته باشد، به محض دیدن آنها به دروغ بودن آنها پی می‌برد.» «وَهَذِهِ الْأَحَادِيثُ مِمَّا يَعْلَمُ أَهْلُ الْمَعْرِفَةِ بِالْحَدِيثِ أَنَّهَا مِنَ الْمَكْذُوبَاتِ»(منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه، مؤسسه قرطبه، مصر، ج 5، ص 42) لینک مقاله: https://www.adyannet.com/fa/news/15908