متن مقاله
تاریخ خود گواهی می‌دهد که بعد از رحلت پیامبر اکرم (صلی‌الله‎علیه‎وآله) برخی از اصحاب رسول خدا با اهل بیت پیامبر چگوه برخورد کردند و چه جنایاتی را که مرتکب نشدند. اهل بیتی که هم خداوند در قرآن سفارش آنان را به مصداق آیه شریفه: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى.[شوری/23] بگو هیچ اجر و پاداشی از شما نمی‌خواهم مگر محبت و دوستی با اهل بیت و خویشاوندانم.» متذکر شد و هم پیامبر اکرم در مناسبت‌های مختلف از ایشان به نیکی یاد می‌کرد و همگان را به فضائل ایشان رهنمون می‌شد و به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم درباره‌ی آنان می‌فرمود؛ «فاطمه بضعه منّی...[1] فاطمه پاره‌ی تن من است...»، «حسین منّی و انا من حسین.[2] حسین از من است و من از حسین»، «الحسن و الحسین سیدا شباب اهل الجنّه.[3] حسن و حسین آقای جوانان اهل بهشتند.» و از این قبیل روایات که فراوان در منابع و مصادر فریقین موجود است. اما آن‌چه که مهم می‌نماید، سخن عمر بن خطاب است که قابل تأمل است.
احمد بن حنبل با ذکر سند، از عروه بن زبیر نقل کرده که مردی در حضور عمر بن خطاب به حضرت علی (علیه‎السلام) جسارت کرد، پس عمر با اشاره به قبر پیامبر به آن مرد گفت: آیا صاحب این قبر را می‌شناسی؟ او محمد بن عبدالله بن عبدالمطلب است. «لاتذکر علیّاً الاّ بخیر فانّک ان نقصته آذیت صاحب هذا القبر.[4] از علی سخن نگو جز به خیر و نیکی، که اگر نسبت به او جسارت و بدگویی کنی، صاحب این قبر را آزرده‌ای!»
مناوی در کتاب فیض القدیر به نقل از عمر بن خطاب می‌نویسد: «که عمر به آن مرد گفت: این پسر عمّ او باشد، والله او را اذیت نکردی، مگر پیامبر را در قبرش.»[5]
عینی حنفی نیز از احمد بن حنبل از عمر بن خطاب نقل کرده است که عمر به آن مرد گفت: «اذا آذیت علیاً آذیت رسول الله.[6] هرگاه علی را اذیت کنی، رسول خدا را اذیت کرده‌ای.»
در نتیجه سؤالی که مطرح است، این است که آیا عمر بن خطاب و دیگران این مطالب را می‌دانستند و بعد از رحلت رسول خدا به خانه حضرت علی (علیه‌السلام) هجوم بردند؟
... آتش زدند، آن حضرت را با اکراه و اجبار کشان کشان برای بیعت زوری به طرف مسجد کشاندند و بردند. دختر پیامبرشان را میان در و دیوار قرار دادند و جنین شش ماهه این بانوی ستمدیده را سقط کردند. این مطالب را برخی از بزرگان اهل سنت در کتب خود کم و بیش متذکر شده‌اند.[7]
یاللعجب از این سخن عمر بن خطاب و آن اعمال زشت و ننگین ایشان!

پی‌نوشت:

[1]. صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، دار الحدیث، قاهره، مصر، ج12 ص203.
[2]. المصنف، ابن ابی شیبه، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج6 ص380.
[3]. مستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، مکتبه العصریه، بیروت، لبنان، ج3 ص167.
[4]. فضائل الصحابه، احمد بن حنبل، دار ابن جوزی، قاهره، مصر، ج2 شماره1089.
تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، موسسه المحمودی، بیروت، لبنان، ج3 ص295 بخش امام علی(ع).
[5]. فیض القدیر، مناوی، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه قم، قم، ایران، ج6 ص18.
[6]. مناقب سیدنا علی(ع)، عینی، ناشر اعظم استیم پریس چارمینا، حیدر آباد، پاکستان، ص16 شماره17.
[7]. اثبات الوصیه، مسعودی، نشر انصاریان، قم، ایران، ص142.
شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، چاپ مصر، قاهره، مصر، ج3 ص351.