همان‌گونه که علما معنا کرده‌اند، غلوّ، به معنای زیاده‌روی و به اعتقادات خلاف واقع و زیاده از حد در امور دینی اطلاق می‌شود. برخی از جاعلین حدیث برای فضیلت سازی برای معاویه، این‌چنین به پیامبر توهین کرده‌اند:
ده نفر از قبیله بنی‌هاشم خدمت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) رسیدند و نسبت به کاتب وحی بودن معاویه اعتراض کردند و درخواست داشتند که ایشان شخص دیگری را برای نوشتن قرآن به خدمت بگیرد و پیامبر نیز به ایشان قول مساعد داد؛ جبرئیل که قبلاً هر چهار روز یک‌بار بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نازل می‌شد، تا چهل روز بر آن حضرت نازل نشد؛ پس از آن در حالی‌که نوشته‌ای را به همراه داشت، خدمت پیامبر رسید ... پیام این بود: «ای پیامبر! خداوند معاویه را برای نوشتن قرآن انتخاب کرد و تو حق نداری با اوامر الهی مخالفت کنی و معاویه را کنار بگذاری. معاویه شخص امینی است؛ او را در نوشتن قرآن به خدمت بگیر!»[1]
ابن حجر این روایت را از روایاتی که قطعاً باطل است، می‌داند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. «أخبرنا رجل من أهل حوران مر بي عن رجل آخر قال: اجتمع عشرة من بني هاشم فغدوا على النبي صلى الله عليه وسلم فلما قضى الصلاة قالوا: يا رسول الله , غدونا إليك لنذكر إليك بعض أمورنا إن الله قد تفضل بهذه الرسالة فشرفك بها وشرفنا لشرفك وهذا معاوية بن أبي سفيان يكتب الوحي فقد رأينا أن غيره من أهل بيتك أولى بذلك منه.
قال: نعم انظروا في رجل غيره قال: وكان الوحي ينزل في كل أربعة أيام من عند الله إلى محمد فأقام جبريل أربعين يوما لا ينزل.
فلما كان يوم أربعين هبط جبريل بصحيفة فيها مكتوب: يا محمد ليس لك أن تغير من اختاره الله لكتابة وحيه فأقره فإنه أمين فأقره.» ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج34، ص304.
[2]. «هو مما يقطع ببطلانه فوالله إني لأخشى أن يكون الذي افتراه مدخول الإيمان.» ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، دار الکتب العلمیه، بیروت لبنان، ج3، ص474