پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت یکی از نگرانی‌هایش را امکان فراموشی آیات (به اصطلاح) الهی نازله به خود دانسته است؛ همچنان که می‌خوانیم: «اکثر احیان حین تنزیل (آیات) این عبد را فرح (: شادی) و حُزن (: ناراحتی) به شأنی احاطه می‌نماید که... اما حُزن از آن‌که مبادا آیات ترک شود وقفه‌ی حافظه از حفظ آن عاجز ماند».[1] اما لازم است بدانیم در حالی پیامبرخوانده‌ی بهائیت از امکان فراموشی آیات الهی ابراز نگرانی نموده که بر اساس عقل و شرع، امکان فراموشی آیات توسط پیامبران و معصومین (علیهم السلام) محال است. چرا که از لحاظ عقلی، یکی از هدف‌های بعثت پیامبران، ارشاد و هدایت مردم به مصالح و مفاسد واقعى است؛ این در حالیست که با تجویز سهو و خطا بر پیامبران، هر آینه ممکن است آنان در بیان اعمال و دستورات الهی (که برای ارشاد و رسیدن بشر به مصالح واقعی وضع شده‌اند) سهو و اشتباه نمایند و در این صورت انسان، در متابعت کامل از ایشان دچار تردید می‌‌گردد و غرض از بعث پیامبران حاصل نمی‌گردد.
لذا از این‌روست که امیرالمؤمنین (علیه السلام)، عصمت از سهو و نسیان را یکی از خصوصیات معصومین (علیهم السلام) برشمرده است: «برخی از صفات امام این است که امام باید از تمام گناهان، چه صغیره چه کبیره معصوم باشد، همچنین در فتوا نماند و در جواب دادن مسائل خطا نکند و سهو و نسیان نیز نداشته باشد».[2] اما به راستی چگونه مدعی پیامبری بهائیت، که خود را اشرف پیامبران و یا در برخی مواقع خودِ خدا می‌دانست [3]، از فراموشی وحی الهی هراس داشته است؟!

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 132 بدیع، ص 160.
[2]. ر.ک: علّامه مجلسى، بحار الأنوار،‏ بیروت: دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق، ج 25، ص 351.
[3]. ر.ک: حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)،  چاپ سنگی از روی نسخه‌ی خطی، کاتب حرف الزاء، ربیع الأول، ص 154.