در راستای دشمنی‌های ابن‌تیمیه با اهل‌بیت و مخصوصاً حضرت علی (علیهم‌السلام)، وی درباره وقایع و جنگ‌های به وجود آمده در دوران خلافت آن حضرت، پس از ورود به این مقوله، به ارزیابی این جنگ‌ها پرداخته و ارزیابی‌های خودسرانه خود را بدون درنظر گرفتن نظرات بسیاری از بزرگان، این‌گونه بیان می‌کند: جنگ‌های آن حضرت با عایشه، طلحه و زبیر و معاویه به خاطر دین و آخرت نبوده و بلکه حضرت علی (علیه‌السلام) برای رسیدن به قدرت و حکومت با مخالفان خود جنگید.[1]
وی با این تحلیل نادرست، نعوذ بالله حضرت علی (علیه‌السلام) را فردی دنیاطلب و باعث فساد در سرزمین‌های اسلامی دانسته و آن حضرت را در آخرت سعادتمند نمی‌داند.
این در حالی است که مناوی به نقل از جرجانی در کتاب «الامامه» می‌نویسد: «تمامی فقهای حجاز و عراق از هر دو گروه حدیث و رأی، از جمله مالک، شافعی، ابوحنیفه، اوزاعی و بخش اعظمی از متکلمان و مسلمانان، بر این باورند که حضرت علی (علیه‌السلام) در جنگ با اهل صفین (شامیان) و اهل جمل (عایشه، طلحه و زبیر) درست عمل کرده است و تمامی کسانی‌که با آن حضرت جنگیدند، ظالم و متجاوزند.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. ابن‌تیمیه حرانی، منهاج السنه النبویه فی نقض کلام الشیعه القدریه، بیروت لبنان، ج3، ص143
[2]. مناوی، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر من احادیث البشیر النذیر، دار الکتب العلمیه، ج6، ص477