از مواردی که برای هر کس در طول زندگی مهم است، کسب شهرت و معروف شدن است. اما مهم این است که انسان به واسطه امور خوب معروف شود وگرنه با انجام کارهای ناپسند نیز بسیاری به شهرت می‌رسند و به قول معروف چهره خاص و عام می‌شوند. ابن تیمیه حرانی پس از کسب علوم و گذراندن فقه و اصول حنبلی مانند بسیاری از علمای دیگر بر کرسی تعلیم و تعلّم تکیه زد. اما زمانی که از جانب مردم «حماه» در مورد آیاتی از قرآن مانند: «الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى.[طه/5] خدای رحمان‌ بر عرش‌ استوا يافت‌.» «ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ.[فصلت/11] سپس آهنگ [آفرينش] آسمان كرد.» و حدیث نبوی: «إن قلوب بنی آدم بین اسبعین من اصابع الرحمن» و «یضع الجبار قدمه فی النار» مورد سؤال واقع شد، کتاب «الحمویه الکبری» را نوشت و در آن بر جسم بودن خداوند تصریح کرد. انتشار پاسخ ابن‌تیمیه در بین مردم غوغایی به راه انداخت و در این جریان ابن‌تیمیه به واسطه فتاوا و ارائه تفسیرهای شاذ و نادرست از قرآن و روایات، شهرت یافت.[1]

پی‌نوشت:

[1]. نجم الدین طبسی، شناخت وهابیت، قم انتشارات دلیل ما، ص69