زیارت قبور بزرگان دین یکی از راه‌های تقرب به خداوند و پیراستن وجود انسانی از آلودگی‌های دنیوی است. آن زمان که انسان به زیارت قبور بزرگان رفته سعی در همسان‌سازی بعد معنوی و مادی خود با بزرگان دینی است. از این روی این امر در دین اسلام مورد تقویت قرار گرفته که این مساله از سوی وهابیت به شدت طرد شده است.
ابن تیمیه معتقد است که احادیث موجود در رابطه با زیارت قبور، جعلی است.[1] در همین راستا محمد بن عبدالوهاب بر این باور است که شیعیان، قبور را خداوند قرار داده و این شرک بدتر از دوران جاهلیت است.[2]
این در حالی است که از سوی عالمان بزرگ اهل‌سنت و مکتب تشیع خلاف آن ثابت شده است. در این جا تنها به یک روایت استناد می‌شود. از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است: «هر که قبر من را زیارت کند، شفاعت من بر او واجب می‌شود.»[3] افزون بر این روایت باید به کلام قرآن در این‌باره اشاره کرد. آیه «وَلَا تُصَلِّ عَلَىٰ أَحَدٍ مِّنْهُم مَّاتَ أَبَدًا وَلَا تَقُمْ عَلَىٰ قَبْرِهِ إِنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَمَاتُوا وَهُمْ فَاسِقُونَ.[توبه/84] و بر مرده‌ى هيچ‌يك از منافقان نماز مگزار و (براى دعا واستغفار) بر قبرش نايست، چون آنان به خدا و پيامبرش كافر شدند و از دنيا رفتند، در حالى‌كه فاسق بودند.» بر زیارت قبور دلالت دارد.
خواننده عزیز با دقت و تامل در معنای آیه بالا به این نتیجه خواهد رسید که زمانی که آیه از ایستادن بر روی قبور منافقان منع کرده است، طبیعتاً ایستادن بر قبور مومنان و دعا خواندن بر ایشان را از سوی پیامبر جاری می‌داند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه، 1406 ق، منهاج السنه النبویه، تحقیق: محمد رشاد سالم، ریاض، جامعه محمد بن سعود، ج 2، ص 431.
[2]. محمد بن عبدالوهاب، کشف الشبهات، تحقیق: ناصر بن عبدالله دطریم و دیگران، ریاض، جامعه امام محمد بن سعود، بی تا، الف، 23-50.
[3]. «من زار قبری، وجبت له شفاعتی» دار قطنی، سنن دار قطنی، جده، دار الموید، 1422 ق، ج 2، ص 278.
[4]. طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین، 1417 ق، ج 9، ص 360.