پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیت و بهائیت، در سال 1264 قمری (با هدف نسخ آیین الهی اسلام)، اقدام به نگارش کتابی با عنوان بیان نمود.[1] وی با تعیین ظهور پس از خود در 1511 تا 2001 سال آینده [2]، کتاب بیان را میزان تا آن زمان معرفی می‌نماید: «ان البيان ميزان من عند الله الي يوم من يظهره الله من اتبعه نور و من ينحرف عنه النار [3]؛ به درستی که کتاب بیان میزان است نزد خدا تا روز ظهور من یظهره الله؛ کسی که از آن تبعیت کند به نور خواهد رسید و کسی که از آن منحرف شود در آتش است».
علی‌محمد شیرازی کتاب خود را که قرار بود در حدود 15 الی 20 قرن میزان بماند؛ در ابتدا وعده داد که آن را در 19 واحد که هر واحد 19 باب داشته باشد و کلاً مشتمل بر 361 باب شود، بنگارد؛ اما بر خلاف وعده‌ی خود تنها توانست بیان فارسی را تا باب دهم از واحد نهم و بیان عربی را تا یازده واحد بنویسد.[4]
اما اولین نقدی که متوجه این اثر علی‌محمد شیرازی است، ناقص ماندن آن است. چرا که به راستی پیامبری که معجزه‌ی خود را تندنویسی می‌داند [5]، چگونه از تکمیل کتاب آسمانی خود باز می‌ماند؟! چگونه ممکن است خدای حکیم، کسی را مبعوث نماید اما فرصت اتمام کتابش (که قرار است مایه‌ی هدایت انسان‌ها در 2000 سال باشد) را به او ندهد؟! و به راستی در تاریخ کدامیک از پیامبران، چنین سابقه‌ای وجود دارد؟!

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: عبدالحسین نوایی، فتنه باب، بی‌جا: بابک، بهار 1362، چاپ سوم، ص 238.
[2]. ر.ک: علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، نسخه‌ی سایت بیانیک، ص 61.
[3]. علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، ص 3.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: عهدشکنی علی‌محمد باب نشان بر چیست؟!
[5]. ر.ک: علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، باب اول از واحد ثانی، ص 13.