پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ طلب شفاعت از انبیا، ملائکه و صالحین از جمله عقایدی است که از صدر اسلام تاکنون مرسوم بوده است. مسلمانان از این رو که اولیای الهی به خداوند نزدیک هستند، ایشان را واسطه قرار داده و از آن‌ها می‌خواهند که واسطه شده و از خداوند بخواهند که خواسته آنان را برآورده کند و از آنان می‌خواهند که برایشان دعا کنند تا حاجاتشان روا شود. چنین اعتقادی در نزد همه عقلای عالم پذیرفتنی است. اما وهابیت که برداشتی سطحی و غیر عقلانی از دین دارند، این امور را شرک و کفر می‌پندارند و اگر شخصی به اولیای الهی متوسل شود و از طریق آنان از خداوند کریم، طلب حاجت کند را کافر و مشرک می‌پندارند.
محمد بن عبدالوهاب، مؤسس فرقه وهابیت در این باره می‌گوید: «همه علما بر حرمت توسل اجماع دارند و معتقدند که همه این اشخاص کافر هستند. چنان‌چه در کتاب الاقناع آمده است که اجماع تمام مذاهب بر این است که هر کس بین خود و خدایش واسطه‌ای قرار دهد و او را بخواند کافر و مرتد شده و خون و مالش حلال است. هم‌چنین در همین کتاب آمده است که اگر رافضی، صحابه را شتم کند، امام در تکفیر چنین شخصی توقف کرده است، ولی اگر علی (علیه‌السلام) را در سختی‌ها و مشکلات بخواند تردیدی در کفر او نیست.»[1]

چنانچه در این سخنان مشاهده می‌شود. وی مسلمانان را به جهت توسل بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مشرک و کافر خطاب می‌کند و بر این سخن نیز ادعای اجماع می‌کند، در حالیکه به اجماع همه عالمان اسلامی توسل جایز است و از اعتقادات مسلمانان به شمار می‌رود.

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. «و أما كلام أهل العلم فقد ذكر في الإقناع في باب حكم المرتد إجماع المذاهب كلهم على أن من جعل بينه و بين الله وسائط يدعوهم أنه كافر مرتد حلال المال و الدم و ذكر فيه أن الرافضي إذا شتم الصحابة فقد توقف الإمام في تكفيره فإن ادعى أن علياً يدعى في الشدائد و الرخاء فلا شك في كفره». ابن عبد الوهّاب نجدي، محمّد، الرسائل الشخصية، تحقيق: صالح الفوزان و محمّد بن صالح العقيلي، جامعة الإمام محمّد بن سعود، رياض، بي تا، ج 1، ص 147.