داوینچی نقاش معروف ایتالیایی در یکی از نقاشی‌های معروف خود منشأ یکی از برنامه‌های عملی مسیحیان را به تصویر کشیده است این عمل همان عشای ربانی معروف مسیحیان و نقاشی همان نقاشی معروف شام آخر است. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های عشای ربانی شراب است، مایع مسکری که به نقل عیسی خوردن آن در عشای ربانی به منزله خوردن خون عیسی و هم خون شدن با عیسی است. بحث عشای ربانی و حواشی مربوط به آن خود مجال مفصلی را می‌طلبد اما نکته‌ای که به آن خواهیم پرداخت، شراب در آیین مسیحیت است. در کتاب مقدس در عهد جدید و عهد عتیق نکات فراوانی در مورد شراب وجود دارد که خود این نکات متأسفانه یکی از دیگر از نشانه‌های تحریف کتاب مقدس و تناقض گویی این کتاب است.

در عهد عتیق (۱) آمده است که «شراب استهزا می‌کند و مسکرات عربده می‌آورد و هرکس به آن فریفته شود حکیم نیست» یا در جایی دیگر از همین کتاب آمده است «به شراب نگاه نکن هنگامی که سرخ‌فام است و وقتی که حباب‌های خود را در جان ظاهر می‌سازد و به ملایمت فرو می‌رود، اما در آخر مثل مار خواهد گزید و مانند شاه مار (افعی) خواهد زد. چشمان تو چیز‌های غریب را خواهد دید و دل تو به چیز‌های کم سخن خواهد گفت».

در سفر لاویان هم در مذمت شراب نکاتی آمده است.

در عهد جدید هم (۲) آمده است «پس شراب ننوشید، مست شراب نشوید که در آن فساد است.».

برای اثبات ضرر و مخرب بودن شراب اگر مضامین دینی هم نبود علم و عقل این نکته را اثبات می‌کرد اما چرا این مایع مسکر و از بین برنده عقل که سالانه افراد زیادی را در جهان به دام اعتیاد، مرگ و جنایت می‌کشاند یکی از ارکان اصلی عبادت در مسیحیت است؟ چرا عیسی در بین تمامی مایعات شراب را انتخاب می‌کند؟ چرا یک کشیش مسیحی باید هر هفته یا هر زمانی که بخواهد عشای ربانی را به جا آورد ضرری را به بدن و عقل خود وارد سازد.

در تورات عبری آمده است «وای لدنی دین کامیاری لشتی خامرا ونشد خیل لمزک شاکرا (وای بر انانی که در نوشیدن شراب پهلوان و در مزج مسکرات نیرومندند)».

کتاب مقدس به اعتقاد مسیحیان کتابی است آسمانی و از ویژگی‌های یک کتاب آسمانی دور کردن انسان از ضرر‌های دنیوی و اخروی است. واضح است که در این کتاب نباید تناقضی وجود داشته باشد.

اما متأسفانه در کتاب مقدس امروز شراب خواری امری عادی و حتی مورد ارتکاب انبیا است به عنوان مثال در سفر پیدایش باب ۹ آمده است که حضرت نوح شراب نوشید و در خیمه خود عریان گردید یا در جای دیگر آمده است که دختران لوط پیغمبر به این حضرت شراب نوشاندند و از وی حامله شدند یا اینکه حضرت داوود از شراب برای مست کردن دیگران و سو استفاده می‌کرد که می‌توان این مطلب را در سموئیل دوم خواند. (البته باید توجه کرد که این گونه اعمال، دروغ و تهمتی بزرگ است که به پیامبران الهی زده شده است).

البته این جواز می‌گساری در عهد جدید هم آمده است و یکی معجزات عیسی شراب سازی است. در انجیل یوحنا (۳) آمده است که وقتی شراب در جشن عروسی در جلیل تمام شد عیسی چند قدح آب را تبدیل به شراب کرد.

با توجه به این مطالب، با یک سؤال بزرگ رو به رو خواهیم شد که چگونه می‌شود کتابی آسمانی در جایی انسان را از خوردن شراب با الفاظی شدید الحن منع کند و در جایی دیگر توصیه کند؟ چگونه یک پیامبر آسمانی خود، شراب که زایل کننده عقل است می‌نوشد و اعمال خلاف عقل و عرف مرتکب می‌شود و حتی شراب سازی معجزه و نشانه نبوت یک پیامبر معرفی می‌شود. مخاطب کتاب مقدس کدام را قبول کند حرف پولس را که می‌گوید شراب نخورید تا دچار فساد نشوید یا حرف عیسی را که شراب خون من است؟ حرف سلیمان نبی را بپذیرد که شراب نوشیدن مانع حکیم شدن است یا حرف سفر اعداد را که سقایت و نوشاندن شراب را کفاره گناه می‌داند؟

و در آخر حرف عقل خود را بپذیرد که شراب مضر بدن، خانواده و اجتماع است یا حرف کتاب مقدس را که شراب نوشیدن یک عمل عبادی است؟

بله مسئله شراب یکی دیگر از تناقضات کتاب مقدس و مسائل ضد عقل این کتاب است.

-------------------------------------------------------------------------------------

۱- کتاب مقدس، عهد عتیق، امثال سلیمان باب ۲۰ بند ۱

۲- کتاب مقدس، عهد جدید، رساله پولس به افسسیان ۱۸: ۵

۳- کتاب مقدس، عهد جدید، انجیل یوحنا ۱۲: ۲