از جمله مشخصه‌های وهابیت، ظاهر بینی و عدم تدبیر ایشان در امور و مسائل، خاصه در جنبه دینی است. ایشان در بسیاری از موارد تنها و تنها به ظواهر قرآن، بدون در نظر گرفتن باطن و مفهوم آن استناد می‌کنند. این رویه برای وهابیت فقط در مورد کتاب خداوند نبوده و نسبت به رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز این اعتقاد باطل را دارند و قائل به ناشنوا بودن ایشان پس از گذشت حیات ظاهری هستند.
در کتاب خلاصه الکلام آمده: محمد بن عبدالوهاب همواره درباره پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌گفت: «پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) سخنی را نمی‌شنود!...» ایشان همان‌گونه که به بطن قرآن توجهی نمی‌کنند، همین روش را در مورد مرگ ظاهری پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در پیش گرفته و ایشان را ناشنوا فرض کرده‌اند و حال آن‌که روایاتی وارد شده که ناقض این روش استدلالی وهابیت است.
روایتی در صحیح بخاری آمده که عمر به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عرض کرد: «اى رسول خدا! تو با اجسادى سخن مى‌گویى كه روح ندارند، رسول الله فرمود: (و الذى نفس محمد بیده ما انتم باسمع لما اقول منهم.)؛ سوگند به كسى‌كه جان محمد در دست او است، شما نسبت به آن‌چه مى‌گویم از آن‌ها شنواتر نیستید.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. محمد بن اسماعیل بخاری، صحیح بخاری، دار الکتب، بیروت: ج5، ص8