معمولا افرادی که با یک‌دیگر و در یم مدت طولانی زندگی کنند بهتر و بیشتر به خصوصیات اخلاقی و فکری هم‌دیگر آشنا هستند. این قانون در رابطه بین اعضای خانواده و پدر و فرزندی نمود بیشتری دارد؛ به طوری که معمولا پدرها نسبت به خصوصیات روحی و اخلاقی فرزندان خویش بیشتر از دیگران واقف هستند. پدر محمد یعنی «عبدالوهاب» نیز از این قاعده مستثنی نبوده و با شناختی که از خط فکری فرزند خود داشت این خطر را به خوبی احساس کرده‌بود.
زینی دحلان در این خصوص می‌نویسد: «پدر محمد که از علمای صالح به شمار می‌رفت، همانند دیگر علما، آثار الحاد و بی‌دینی را در فرزندش حدث می‌زد و او را سرزنش نموده و مردم را از ارتباط با وی برحذر می‌داشت» [1]

پی‌نوشت:
[1]. احمد زینی دحلان، الدرر السنیّه فی الرد علی الوهابیه، ترکیه، استانبول ناشر: HAKIKAT تاریخ نشر: ١٣٨٣ ش، ١٤٢٦ ق، ٢٠٠٥ م، ص42