کسب علم و دانش اگر در پرتوی رسیدن به اهداف عالی انسانی و در سایه پرستش معبود و تسلیم بودن در برابر اوامر حق تعالی نباشد در پایان به هلاکت انسان خواهد انجامید. ابن تیمیه حرانی از جمله کسانی است که ذهبی او را از عالمان رجالی زمان خود دانسته ولی به جهت افکار انحرافی که برای وی حاصل گشت متاسفاه از راه به بیراهه رفت تا جایی که برخی علمای اهل‌سنت نیز او را بی‌دین و زندیق خواندند.
گروهی از عالمان بر این اعتقادند که وی قائل به تجسیم است زیرا در کتاب «العقیده الحمویّه» برای خداوند متعال دست وپا و ساق پا و صورت تصور کرده است. همچنین «به دلیل مخالفت وی با توسل و استغاثه به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) که این نیز تنقیض مقام نبوت و مخالفت با عظمت حضرت به حساب می‌آید، وی را زندیق و بی‌دین دانسته‌اند.» [1]

پی‌نوشت:
[1]. ابن حجر عسقلانی، الدرر الکامنه فی أعیان المائه الثامنه، دار الکتب الحدیثه بیروت، ج1، ص154- 155 و تقی الدین سُبکی، السیف الصقیل فی رد ابن زفیل، ص94