پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ متصوفه به جریان حضرت خضر و موسی (علیهما السلام) رنگ و بوی عرفانی داده و آن را به گونه‌ای برای مریدان خود تعریف کرده‌اند تا سپری در برابر انتقادات درباره سر سپردن محض، نزد پیر و مراد در تصوف باشد. این در حالی است که عرفای شیعه نظری خلاف صوفیان دارند. حضرت آیت‌الله جوادی آملی در درس تفسیر خود درباره تفاوت جریان حضرت ابراهیم و اسماعیل (علیهما السلام) با جریان خضر و موسی (علیهما السلام) فرمودند: «در جریان حضرت ابراهیم و اسماعیل یکی مطیع است و دیگر مطاع، یکی تابع دیگری است. اما در جریان خضر و موسی این‌طور نبود، خود حضرت موسی از انبیاء بزرگ الهی بود و صاحب شریعت بود. حضرت خضر به علم باطنی عمل می‌کرد اما وجود مبارک حضرت موسی (ع) مأمور نبود که به علم باطنی عمل کند و باید برحسب شریعت خود عمل می‌کرد بر همین اساس بود که به کارهایی که حضرت خضر انجام می‌داد و به‌ظاهر خلاف شریعت بود اعتراض می‌کرد.» [آیت الله جوادی آملی]
درواقع نباید اعتراضات حضرت موسی (علیه السلام) را اشتباه دانست، چون وظیفه آن حضرت عمل به شریعت بوده و باید به حضرت خضر (علیه السلام) اعتراض می‌کرد. درنتیجه نمی‌توان پذیرفت که از جریان حضرت خضر و موسی (علیهما السلام) تبعیت محض مراد و مرید برداشت شود تا مطلوب شیوخ و اقطاب تصوف از آن حاصل گردد.

پی‌نوشت:
جوادی آملی، عبدالله، درس تفسیر، 23 / 1/ 1393