از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، «ابن‌تیمیه حرّانی» به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت (علیهم السّلام) و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظز مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. ابن‌تیمیه و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء (علیه السّلام) نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند؛ چنان که می‌گوید: «از حماقت‌های شیعیان است که هر ساله برای کسی که سال‌ها پیش کشته شده، ماتم گرفته و نوحه‌سرایی می‌کنند.»[1]

همچنین احیاگر مکتب ابن‌تیمیه پس از چهار قرن، یعنی محمد بن عبدالوهاب دقیقا همان ادبیات زشت و زننده را این چنین در کتاب خود آورده است: «از اعمال زشت و قبیح رافضه (شیعیان) این است که روز کشته شده حسین (علیه السّلام) را ماتم گرفته و عزاداری می‌کنند و استفاده از زینت را ترک کرده و حزن و اندوه خود را آشکار می‌سازند؛ آنان در این روز دور یک‌دیگر جمع شده و به گریه و عزاداری می‌پردازند؛ شکل و صورتی از قبر حسین (علیه السّلام) ساخته، آن را زینت داده، گرد آن طواف کرده، فریاد یا حسین، یا حسین سرداده، مرتکب اسراف‌ها می‌گردند و حال آن که تمام این اعمال، بدعت به شمار می‌آید...؛ نوحه‌سرایی و ناله‌سرایی، از بزرگ‌ترین منکرات جاهلیت است و بر همه کارهایی که در این روز انجام می‌دهند منکرات و محرّمات زیادی بار می‌شود که قابل شمارش نیست؛ تمام این امور بدعت به شمار رفته، منکر و حرام می‌باشد. هر کس مرتکب چنین اعمالی گردد، یا راضی به آنها باشد یا در انجام آنها کمک نماید و یا اجیر به انجام چنین کارهایی گردد در گناه این بدعت‌ها شریک است. پس بر هر مؤمنی است که این گروه بدعت‌گذار را از این‌گونه کارهای زشت و قبیح منع نموده و از سر اخلاص در ابطال این بدعت‌ها تلاش و کوشش نماید تا به ثواب و پاداش فراوان، نایل آید.»[2]

که در پاسخ می‌گوییم: اگر از نظر اهل‌سنت، بدعت بر دو قسم است؛ بدعت حسن و پسندیده و بدعت قبیح و زشت و در توجیه آن به سخنان عمر بن خطّاب در پسندیده بودن نماز تراویح استناد می‌کنند که بدون هیچ دلیل شرعی، نحوه‌ی انجام آن را تغییر داد و به صورت یک سنّت مستمر آن را با جماعت برگزار نمود، ما شیعیان نیز هر جا متّهم به بدعت شویم می‌توانیم با همان تقسیم‌بندی و همان ملاک و معیار پاسخ نقضی داده و بگوییم اگر ابن‌تیمیه و پیروان او عزاداری را بدعت می‌دانند، این بدعت از نوع خوب و پسندیده‌ی آن است نه بدعت بد که موجب ظلالت و گمراهی باشد.

پی‌نوشت:

[1]. «و من حماقتهم إقامة الماتم و النیاحة علی من قد قتل من سنین عدیدة.» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 1، ص 52.
[2]. «و من قبائح هؤلاء الرّافضة أنّهم یتّخذون یوم موت الحسین رضی الله عنه مأتما فیترکون الزّینة... .» رسالة فی الرد علی الرافضة، محمد بن عبد الوهاب، مطابع الریاض، ج 1، ص 46.