پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- شاهدبازی که از عقاید برخی از صوفیان است، دارای پیشینه برون دینی است. بدین معنی که: «از مطالعه کتب قدیم برمی‌آید، عشق مرد به مرد در ایران باستان سابقه نداشته است، به همین دلیل در قرون نخستین تاریخ بعد از اسلام، مثلا در آثار دوره سامانیان و پیش از آنان از قبیل رودکی و بلخی و ابوشکور بلخی و شاهنامه فردوسی، مطلب صریحی در این خصوص نیست. شاهدبازی در نزد اعراب باستان هم مرسوم نبوده است؛ زیرا در اشعار دوره جاهلیت و یکی دو قرن نخستین بعد از اسلام، مدرکی در این باره نمی‌توان یافت. اما در نزد یونانیان این امر کاملا رایج بوده است و در آثار فلاسفه بزرگی مثل افلاطون، شواهد و مدارک بسیاری در این رابطه می‌توان یافت.»[شاهدبازی در ادبیات فارسی، صص 14 و 15] بنا بر آنچه که برخی به آن معتقد هستند، اولین افرادی که به شاهدبازی می‌پرداختند، یونانیان بودند. البته این عقیده کم‌کم در بین اقوام و ملل مختلف گسترش یافت و صوفیه یکی از آن اقوام بود که از این عمل قبیح بهره‌ها گرفت.

پی‌نوشت:
شمیسا سیروس، شاهدبازی در ادبیات فارسی، فردوس، تهران، 1381، صص 14 و 15