پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی روایاتی که در آن وعده‌ی برپایی عدالت جهانی به وسیله‌ی حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف)، داده شده را به شخص علی‌محمد شیرازی (باب) تفسیر می‌کنند. همچنان که  پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) فرمودند: «لا تَذهَب الدنیا حَتی یَقوم رجلٌ مِن وُلدِ الحُسین یَملأُها عدلاً کما مُلئَت ظُلماً و جُوراً [1]؛ دنیا به آخر نمی‌رسد تا از فرزندان حسین (علیه السلام) قیام کند و دنیا را همان‌طور که از ظلم و ستم پر شده را از عدل و داد پر کند».[2]
اما در پاسخ به این ادعای بهائیان در رابطه با علی‌محمد شیرازی می‌گوییم:
اولاً: بی‌تردید با گذشت قریب به 200 سال از هلاکت علی‌محمد باب، ادعای تحقق وعده‌ی عدالت جهانی به وسیله‌ی وی، مضحک و بی‌معناست! اما بسی جای تعجب است که مبلّغان بهائی با تفسیر چنین روایاتی به پیشوای خود (باب)، گویا مخاطبین خود را از احمق‌ها فرض کرده‌اند.
ثانیاً: در روایات فراوانی مصداق حضرت مهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) مشخص شده و قابل انطاق بر علی‌محمد شیرازی نیست؛ همچون روایاتی که در آن تأکید می‌کند مهدی موعود، نُهمین نسل امام حسین (علیه السلام) است: «يا ابنَ مَسعود إن علی بن أبی طالب إمامُكُم بَعدی وخليفتی عَليكُم، فإذا مَضى فالحَسن ثُم الحُسين ابنای إمامُكم بَعده وخَليفَتی عليكم، ثُم تِسعةٌ مِن وُلدِ الحُسين واحدٌ بَعد واحد أئمتكُم وخُلفائی عَليكُم، تاسعُهُم قائِمهم قائم أئمَتی، يَملَؤُها قِسطاً و عَدلاً كما مُلئَت ظُلماً وَ جوراً،[3]؛ ای فرزند مسعود، علی بن ابی طالب (علیه السلام) امام شما بعد از من و جانشین من بر شماست پس هنگامی که عمر او سپری شد فرزندم حسن (علیه السلام) امام شما و جانشین من بر شماست. پس هنگامی که عمر او گذشت، فرزندم حسین (علیه السلام) امام شما و جانشین من بر شماست سپس نُه فرزند از فرزندان حسین، یکی پس از دیگری امامان شما و جانشینان من بر شمایند و نُهمین آن‌ها قائم ایشان است. او زمین را پر از عدل و داد می‌کند، همان‌گونه که از ظلم و جور پر شده باشد».
ثالثاً: روایات بسیاری در دست هست که حتی برخی از علمای سنّی مذهب، ولادت امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را در نیمه‌ی شعبان سال 255 ق، می‌دانند.[4]

پی‌نوشت:

[1]. شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا (علیه السلام)، بیروت: مؤسسة الاعلمی، 1404 ق، ج 1، ص 71.
[2]. رک: روحی روشنی، خاتمیت، تهران: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری بهائی، 107 بدیع، ص 59.
[3]. علامه مجلسی، بحارالأنوار، تحقیق: سيد إبراهيم الميانجی، محمدباقر بهبودی، دارالاحیاء التراث، 1403 ق، ج 36، ص 246.
[4]. ر.ک: قندوزی حنفی، ینابیع الموده، تحقیق: سید علی جمال اشرف، بی‌جا: دارالاسوه، چاپ اول، 1416 ق، ج 3، ص 306.