حضور مسلمانان در تشییع جنازهی عبدالبهاء نشان بر چیست؟!
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عباس افندی دومین پیشوای تشکیلات بهائیت، در 27 ربیع الأول سال 1340 ق، مطابق با 28 نوامبر سال 1921 م، در حیفا و در سنّ 80 سالگی درگذشت.[1] به همین مناسبت، کانال تلگرامی تبلیغی تشکیلات بهائیت، با انتشار عکسنوشتههایی، از حضور پُررنگ مردم (خصوصاً مسلمانان و علمای اسلامی) در تشییع جنازهی وی خبر داد.
با مشاهدهی چنین ادعایی، این پرسش برای ما پیش میآید که به راستی چه عاملی موجب شد تا روحانیون مسلمان، در تشییع جنازهی شخصی که مدعی نسخ اسلام بوده و در آثار خود، دست به تحریف آیات الهی قرآن زده است، شرکت کنند!
پاسخ این پرسش را میتوان در رفتار توأم با تزویر و دورویی عبدالبهاء، جستوجو کرد. چرا که وی در فلسطین و در حضور علمای مسلمان این شهر، خود را زاهدی مسلمان جلوه میداد. همچنان که در نماز جماعت مسلمانان شرکت میکرد و گاهی نیز به عنوان امامت جماعت مسلمین حاضر میشد. مبلّغ مشهور بهائی در کتاب خود به این موضوع اعتراف کرده و مینویسد: «دانست که حضرت غصن اعظم، یعنی عبدالبهاء، برای امامت صلوة حاضر شده و عدّهای از اصحاب به آن حضرت اقتدا میکنند...».[2]
کار تا جایی پیش میرود که به اعتراف شوقی افندی، عبدالبهاء حتی در آخرین جمعهی عمرَش، از اقامهی نماز جمعه صرفنظر نمیکند؛ همچنان که میخوانیم: «و در آخرین جمعهی توقف مبارکش در جهان ناسوت، با وجود خستگی و ضعف فراوان، جهت ادای صلوة ظهر در جامع مدینه (مسجد جامع شهر)، حضور به هم رسانید».[3]
این رفتار سرشار از ریا و تزویر پیشوای بهائیان، در حالیست که اولاً: نه تنها شکل نماز از قبیل قبله و سایر شرایط آن، تغییر یافته بود، بلکه اساساً نماز جماعت در این آیین، حرام اعلام شده بود.[4] ثانیاً: بر اساس آموزههای فرقهی بهائیت، تقیّه و یا همان کتمان عقیده، حرام و ممنوع اعلام شده بود.[5]
با این تفاسیر، تنها علّت حضور علمای مسلمان در تشییع جنازهی این پیشوای بهائیت را میتوان در ویژگی سرشار از ریا و تزویر وی جستجو کرد.
پینوشت:
[1]. ر.ک: محمدعلی ملک خسروی نوری، اقلیم نور، بیجا: بینا، 115 بدیع (فروردین 1337)، ص 243.
[2]. ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم، بیجا: مؤسسهی ملّی مطبوعات امری، 131 بدیع، ج 2، ص 171.
[3]. شوقی افندی، قرن بدیع، کانادا (انتاریو): مؤسسه معارف بهائی، ترجمه نصرالله مودت، 149 بدیع، ج 3، ص 318.
[4]. ر.ک: حسینعلی نوری، اقدس، بیجا: بیتا، (180 صفحهای با ملحقات)، ص 12.
[5]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، تهران: مؤسسهی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 204.
افزودن نظر جدید